Czasem nie macie wrażenia, że to wszystko jest na pokaz? Wszyscy się uśmiechają, udają szczęśliwych, a tak naprawde nie są? Sztuczne uśmiechy,nawet na twarzach najbliższych. Minęły trzy lata, a Ja się czuje jakby minęło 20. Kiedyś wszystko wydawało się takie proste, na wyciągnięcie ręki, wielkie mrzenia o spełnieniu się w jakiś sposób, znalezieniu idealnej pracy czy też uczelni. A realia są kompletnie inne... oczywiście są osoby którym się udało, od początku wiedzieli czego chcą i do czego dążą. Takim osobą mogę tylko zazdrościć ale jest ich nie wiele. Sama próbuje ciągle być niepoprawną optymistką, ale nie mam już sił. Dobija mnie i przytłacza wszystko dookoła. Znajomi, którzy próbują pokazać, że są tacy szczęsliwi jakby to był jakiś cholerny konkurs. I nie przyznają się sami przed sobą że wcale tak kolorowo nie jest. Tylko dopatrują się błędów u innych. Zawsze próbowałam być dobrą przyjaciółką, może nie zawsze mi to wychodziło, ale byłam zawsze jak któś był w potrzebie...Mam wrażenie, że to tylko mój punkt widzenia. Wszyscy naokoło próbuj zwrócić na siebie uwagę, bez ogródek mówią o swoich problemach, które nie powinny być z taką łatwością wyrzucane z siebie. Ja wszystko od dawna skrywam za górą udawanego optymizmu i uśmiechu i właśnie coś we mnie pękło. Mam czasem ochotę zostawić wszystkich, odciąć się. Ale boję się samotności, a jednocześnie jej pragnę.

Wracam d tego bloga, bo mam wrażenie, że moi

znajomi mają mnie coraz bardziej w dupie,a

Ja nie będę na tyle żałosna żeby im się wyżalać

jak jestem coraz mniej istotna w ich życiu.