do tych najważniejszych  - nie do ciebie głupcze!

otacza mnie wielu wspaniałych i wartościowych ludzi. przyjaciele, znajomi, rodzina.. jednak .. najchętniej wszystkich bym pozabijała,. i nie wiem skąd u mnie taka złość., stał sie jakiś przełom,. i nei wiem co oznacza. zmieniłam sie strasznie., codziennie ubieram maskę., z usmiecham. tak dla nie poznaki., a w głębi czuję się samotna.,.,. nie potrafie czasem wytłumaczyc swojego zachowania.. jest mi ciężko.. wołam o pomoc wołam do osób, jednak oni zamiast pomagać , zamiast  złapać moją rękę, obcinają mi palce., przez to.. staczam sie coraz bardziej., kazda kłotnia, nawet jezeli nie wyszła z mojej inicjatywy, kończy sie MOIMI wyrzutami sumienia. nie umiem inaczej - musze przeprosic, chociaż ciężko mi to robić, bo gdy za każdym razem przepraszam, coraz bardziej ulatnia sie moja wartość, wartość mojej osoby w moim odczuciu. coraz bardziej czuje sie jak kupa gówna.

czuje, że staczam sie wewnętrznie.. ale nie potrafie sobie sama pomóc.

brakuje mi bratniej duszy. chyba najbardziej to brakuje mi jego. nie potrafie juz byc taka jaka byyłam. to całodobowe poczucie winy.. to wszystko.. przerasta mnie. wołam , krzycze o pomoc, jednak nikt nie potrafi tego dostrzec, chcce byc taka jak kiedyś, !

nie chce byc postrzegana jako egoistyczna zołza, która mysli,że jest najważniejsza na świecie., nie chce tego.

a was , was wszystkich których obraziłam, poniżyłam, którym powiedziałam coś co bolało.. pragnę przeprosić.

za długo jestem w jednym miejscu ..

chce zmian .. potrzebuje ich.  chce miec poczucie, ze komus jeszcze zalezy.. chce miec oparcie na kims, chce mieć z kim rozmawiać o głupotach .. chce miec kogoś na dobre i na złe, jedną jedyną osobę., 

nie odczuwam radości z życia.