Beznadzieja, to dopiero początek 

 Już nigdy nie będzie tak samo jak było. Czas sie nie cofa niestety. Cała ta moja chora gonitwa za szczęściem
którego i tak nie ma. Pozostaje tylko szarość i ta obłuda że w weekend życie jest piękne. 
Coraz bardziej uświadamiam sobie że brnę na samo dno. Może i daję innym rady, ale sam z nich nie korzystam.
Co się ze mną dzieje? Sam nie wiem...W sumie już mi się nie chce nawet dowiedzieć. Chciałbym się zamknąć
lecz to też nic nie da. Niby mam do kogo się zwrócić z problemami, ale co z tego jak i tak mi nikt nie pomoże
dopóki Ja sam sobie nie pomogę. Ale nawet i tego nie potrafię już zrobić, po prostu mi się nie chcę.
Czasem zauważam że to wszystko do czego dążę nie ma sensu, choć z drugiej strony zawsze dążyłem do szczęścia innych, zapominając o swoim. Teraz się to na mnie mści. Niestety.

 Drastyczne zmiany? Oj tak chyba tego teraz potrzebuję, ale czy będę potrafił z dnia na dzień zmienić się?

Czy to będzie miało jakikolwiek sens? Sam w sumie nie wiem. Z deka obawiam się tego wszystkiego.
Dobrze mi jest z samym sobą, lecz wiem też że niczego nie osiągnę, będąc takim jakim jestem teraz.

 Tak więc chyba czas wziąść się za siebie...