Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny. Są one na kształt prochu zatlonego, co wystrzeliwszy gaśnie.

Wiecie co? Jestem z siebie dumna. Może nie brzmi to zbyt skromnie, ale jestem cholernie dumna z siebie za to, że jestem sobą przez tyle lat. Nie poddałam się niczemu, nie okazało się, że to co mówiłam było kłamstwem, nie okłamywałam sama siebie i nie udaję nagle, że moje życie kiedyś było bezsensowne. Jestem za wszystko wdzięczna, nie mniej jednak cieszę się, że kontakt z pewnymi osobami sie skończył. Widocznie nie byłam dla nich na tyle ważna, by o mnie walczyć w chwili, gdy to nawet nie ja zawiniłam rozpadowi naszych relacji. I tak, pewnie jest co skrajnie dziecinne, że piszę to tutaj. Ale mam do tego prawo i wreszcie będę patrzyła na siebie tak, jak to robią wszyscy Ci, którzy odeszli nie patrząc na moje uczucia. Dostosuję się do ich praw i będe grała tak samo, jak oni.

Nie ma ludzi idealnych, ale nie pozwole sobie więcej na takie traktowanie mojej skromnej osoby. Nie jestem księżniczką, nie potrzebuję ciągłego głaskania po główce, ale oczekuję szacunku, więc jeśli teraz ktoś tego nie spełni - po prostu droga wolna. Ja nikogo siłą nie będę trzymała, nie będę się wyłącznie starała o coś, co później odpłaciło mi się tylko nieprzespanymi nocami i łzami wylewanymi do poduszkę. Skoro wtedy te osoby nie mogły podnieść nosa spod własnego tyłka, w porządku, ale dla mnie są już przegrane.

Słowa o przewartościowaniu sobie osób wokół mnie biorę już całkowicie na poważnie. Jeśli kogoś urazi to, w jaki sposób będę się do niego odnosić, niech spojrzy na siebie.

Dla mnie staranie się już o cokolwiek będzie miało tylko sens, jeśli pójdzie to w dwie strony, bo po kilku latach mozolnych jednostronnych starań o coś, co się rozwaliło uważam, że limit mam stanowczo wyczerpany.

I nie będę dyskutować, przepraszać i błagać o wybaczenie, bo nic nie zrobiłam.

A teraz odłożę tego drinka, zostawię Was samych i pozwólcie, że ułożę się spać.