szczęścia nie oddam.. nikomu.

Kurwa, znowu w niedziele wpadłam w taki nastrój cynicznej rezygnacji i tak to trwało do wczoraj.. Wczorajszy dzień był koszmarem. Znowu czułam że jestem na marginesie życia, z którego inni czerpią wszystko pełnymi garściami. Najgorsze jest to, że już myślałam, że jest LEPIEJ, a znowu wróciłam do punktu wyjścia. Zawsze tak jest. Te pozorne wyjście z dołka mnie zabija, bo wspinam się w górę i znowu wracam do linii bazowej niczym w chromatogramie. Chyba już lepsza byłaby absolutna stagnacja. Bez fałszywych nadziei... Na szczęście! przeszło mi, ale wiem, że jeszcze nie raz bedę się tak czuła, to bedzie do mnie wracało. Muszę jakoś sobie z tym radzic.

Jednak, dodaję wpis tutaj, bo musze wyrzucić z siebie coś, co mnie boli i pewnie nie tylko mnie. Jak to jest, spotykasz osoby w zyciu, którym ufasz bezgranicznie, jestes w stanie oddać za nich wszystko, kiedy oni są tylko dobrymi aktorami i tak na prawde od samego poczatku knują coś za Twoimi plecami. Czemu my nie możemy rozpoznać tego bezsensowengo zachowania? Czemu ludzie nauczyli się tak perfidnie wykorzystywać osoby trzecie po to by : zrobic komus na złosc, wzbudzic zazdrosc, strach przed utratą. Czemu nie potrafimy normalnie porozmawiać z 2 osobą, tylko mieszać w to kogoś trzeciego? No własnie na to pytanie nie moge znaleźć odpowiedzi. Ludzie są istotami bez serca. Ranimy umyślnie kogoś, z kim dzieliliśmy tak wiele. Wymyślając historie, które nigdy nie miały miejsca.. po co? niestety każdy z nas zna odpowiedz na to pytanie. To jasne, chcąc tym tylko zaimponować kolegom, żeby przypadkiem nie wyjść na słabą osobę. Moim zdaniem i pewnie nie tylko moim, więcej warte są osoby, które nic nie udają, potrafią wesprzeć, potrafią wyczuć moment kiedy są potrzebne i zjawiają sie, bez względu na to czy sprawi im to trudność czy nie. Takich ludzi się ceni. Nie lubię pozerstwa, dwulicowości, naprawdę tego nie cierpie. Przykro mi, że żyję w takim społeczeństwie. Jednak dziekuję Bogu, że na swojej drodze spotkałam osoby, które są warte mojego czasu, mojej miłości i przyjaźni. Nie ważne, że są to osoby, które można policzyć na palcach u jednej ręki. Ważne, że nie odeszli, gdy poznali mój charakter, moje problemy. Dziękuję.

Dostałam dzisiaj kilka cudownych wiadomości od Artura, co bardzo cieszy.

Dostałam cudowną wiadomość od Kasi i nawet zacytuję kawałek, a co mi tam. Musicie wiedzieć co mnie tak uszczęśliwiło. 

''Cieszę się, że możemy tak porozmawiać.. Moze bede miała w końcu normalną koleżanke''

To naprawdę cieszy, po utracie najlepszej przyjaciółki, prawie siostry. Cieszę się, że Marcie się układa. Dobrze, że chociaż ona miała kogoś od samego początku naszej rozłąki. Ja musiałam czekać, aż poznam zaufaną osobę 7 miesięcy, ale opłaciło się. 

Myślę, że więcej nie musze dodawać. Wyrzuciłam z siebie wszystko co chciałam i jest mi lżej.

wspomnienia należy zachować,

lecz nie można nimi żyć.