jesteś moim Niebem. 

UPRZEJMIE DONOSZĘ!

CZYTAJTA I ROZGADUJTA!

Troszeczkę  zazdroszczę ludziom, którzy żyją w błogości, w spokoju, wszystko mają zaplanowane, obliczone, poukładane nie tylko na półkach w szafie, ale w codziennym życiu. Ja tak nie mam. Odkąd sięgam pamięcią u mnie wszystko szło na żywioł, zwany obecnie spontanem. No, tak mam i nic na to nie poradzę. Jeśli mi ktoś powie, że się nie staram, to od razu mówię: Staram się jak cholera, tylko nie widząc oczekiwanych efektów, szybko wracam na utarte ścieżki. Nie wiem dlaczego tak jest. Rodzice są bardzo ułożeni, przewidywalni, systematyczni, rozważni, skrupulatnie planowali każdy zakup, każdą podjętą decyzję wcześniej maglowali, aż do znudzenia. Nic na hura, nic bez intensywnego myślenia, każdy dzień z zegarkiem i ołówkiem w ręku. A ja? Tak jak napisałam powyżej. Szał i fajerwerki. Jeśli coś działo się na zwolnionych obrotach, to natychmiast zaczynałam się nudzić. I od razu dawałam sobie spokoj, potem był w tył zwrot i ziemia drżała. Lubiłam i lubię zmiany, dreszczyki emocji, adrenalinkę w nadmiarze. Lubię i już. Pamiętam, że gdy coś zaczęło się układać, to znaczy mój byt stawał w miejscu, nabierał rumieńców, wtedy mówiłam sobie: -Tylko tego nie schrzań. Jest dobrze, nie kombinuj. A, gdzie tam. Myśli myślami, a ja swoje. Zawsze musiałam wymyślić coś takiego, że wszystko co się już układało, niepostrzeżenie zmieniało swoje pozycje, a ja jak wygłodniałe zwierzę rzucałam się na nowe pomysły. I dlatego wciąż byłam na początku drogi, zaczynałam, kombinowałam, otwierałam, po to, aby za krótki czas zmieść z powierzchni. W tym momencie, wszystko sie obróciło. Teraz to ja wszystko musze dokladnie przemyslec, przewidziec. Przynajmniej juz wiem na czym stoje i jakie sposoby na lepsze zycie mam do rozważenia. Ale kazda kobieta da sobie rade! Pragnę dodać, że nosiłam się z zamiarem zamknięcia mojego blogu, ale już porzuciłam ten niecny zamiar, jak to nazwał w rozmowie przyjaciel, więc zostaję i postaram się nie opuszczać skrzydeł, które mi transpalntowano.