Wystarczy jeden Jego uśmiech..

Wczorajszy dzień był bardzo obfity w miłe zdarzenia. Aż się boję, że zbyt dużo dobrego i to hurtem  może mnie rozpaskudzić i będę chciała więcej. Albo skończą się te dobroci i będzie mi żal. Straciłam napęd do pisania. Nie tak w ogóle, na zawsze, ale po prostu nie mam pomysłów. Jestem co nieco zarobiona, bo mam kilka spraw do zrobienia w domu i dużo do przemyślenia. A poza tym, słoneczko mnie rozleniwiło, bo od paru dni świeci bez opamiętania, co bardzo cieszy wszystkich, ale też zmusza do większej ostrożności, a media nawołują, straszą ubocznymi skutkami przebywania na słońcu. Groźnie to brzmi:  poparzenia słoneczne, przegrzanie organizmu, odwodnienie, zmarszczki,  a nawet rak skóry. Medycy, media  swoje, a ludzie swoje. Wystarczy pojechać na pierwsze lepsze kąpielisko i zobaczyć jak ludzie beztrosko korzystają ze słońca. Nawet ja trochę z niego korzystam, ale tylko trochę, bo nie mogę przesiadywać na słońcu zbyt długo. Zawsze byłam ryzykantką i jestem nadal. Coś mi się odmieniło w tym roku. Być może tych odmian będzie więcej, kto wie co jeszcze zmienię. Co chciałabym zmienić, to wiem. Po pierwsze, pozbyć się kilku bardzo ciężkich kilogramów. Przynajmniej wiem z czego tak przytyłam. Ale cóż, tzreba się będzie potem wziąć za siebie. Samo się to wszystko odkładało. To nie ja dokładałam, nie ja, jestem tego pewna.  Nie lubię się do niczego przymuszać, ale tym razem trzeba będzie z czegoś zrezygnować. Ale z czego? Oto jest pytanie. Ogólnie nie jest źle, jednak od dwóch miesięcy czuję, że mam kręgosłup i cycki. Dobre, co?  Każdy ma, ale nie każdy czuje. A poza tym wszystko jest w porządku. Oby tak dalej. 

Najpiękniejszym zakątkiem świata są ramiona mojego mężczyzny.

Kocham Cię.