Monkey Buisness 

Niebo przechodzi z atramentowego granatu w coraz jaśniejszy.

Już czuje na skórze duszny, pełen słońca dzień jutrzejszy, właściwie już dzisiejszy.

Dawno nie znalazłam siły i czasu by tu zerknąć.

Toważyszy mi jak zwykle paczka Marlboro (tym razem light'ów) i szklanka lodowatej wody.

Acha i perspektywa pracy jaką przed godziną 9:00 muszę wykonać, a odwlekam jak nigdy.

To zabawne.

Bagatelizuje notorycznie- choć nie chce- to że tak szybko uciekają dni.

Zdecydowanie za szybko.

Na tyle, że z zimowego podekscytowania niepostrzezenie wkroczyłam w lato, którego tak oczekiwałam.

Mineło tak dużo czasu...

Tak dużo, że ludzie zaczynają mi umykać, choć ledwo co zdąże sie do nich przyzwyczaić.

Tak dużo, że zauważam, że niektórych już nie znam, może nigdy tak naprawde nie znałam.

Wole zwalić to na czas.

Wiem, że nie ma nic na pewno.

Wiem też, że chaotyczne ruchy jakie zwykłam popełniać, bardzo często przynoszą ucieche tylko na moment, a tak naprawde potem i tak trzeba po nich zamiatać.

Prawda jest brutalna.

Mam bardzo dużo rzeczy do zrobienia.

Tak duzo, że aż mi się cofają w żołądku.

Musze zrobić ostre cięcia- tym razem z głęboką niechęcią.

Musze się skupić.

Zastanowić.

Wysilić.

I przy tym pamietać o tym co najważniejsze.

Robie sobie "kuku" strachem przed stabilizacją.

Potrzebą wolności.

Zapominam o tym, że ona zawsze wiąże się z samotnością.

Nie ukrywam, że można do niej przywyknąć, ale to nie zmienia zbyt wiele.

Jedyna wygrana jaka ma sens, to ta o zachowanie tożsamości.

A o to ciężko gdy jest sie tak plastycznym jak ja.

Gdy już od A do Z będe wiedziała kim jestem, reszta sama się ułoży.

Bardzo chce w to wierzyć, to wiem na pewno.

Acha... i nikogo nie "kocham"- jak nigdy.

https://www.youtube.com/watch?v=p450mjB3mxc