Siedzę przed lustrem. Uśmiecham sie. Jest to sztuczny, wymuszony uśmiech. Staram sie udawać, ze wszystko jest dobrze nawet przed sama sobą, ale dlaczego to robie? Przecież wiem, ze jest beznadziejnie. To chyba kwestia przyzwyczajenia, albo próbuje wmówić sobie, ze jest okej. Bedzie okej. NIE bedzie okej. Pewnego dnia dostanę kwiaty. Mnóstwo kwiatów. Tyle, ile jeszcze w zyciu nie dostałam, a moje ciało bedzie otaczac paląca sie parafina. Wtedy Wy, usmiechniecie sie. Ja tez będę szczęśliwa. Bezproblemowe czasy nadejdą dla mnie, ale i dla Was, wspaniała czternastko. Czternastko osób dla mnie bardzo ważnym, która w niecały miesiąc zniknęła z mojego zycia. Godziny, dni, miesiące, lata spędzone z Wami były wspaniale. Uśmiechając sie, ale kto by pomyślał, ze wystarczyło kilka słów aby to wszystko zniszczyć. Chciałabym to naprawić, ale potrzebna mi szansa, która pozwoli mi na to, której nie dostałam od nikogo z Was. Wiem, ze to czytacie i wiem, ze smiejecie sie. Jesteście silni, bo macie siebie. Nie jesteście juz sami, a właściwie to nigdy tacy nie byliście, bo zawsze mieliście mnie. Nie ma za co kicie. Jedyne czego sie nauczyłam po stracie fantastycznej czternastki to to, ze nawet jeżeli znasz kogoś kilka lat, nie ufaj mu. Jedna chwila i moze zniknąć mimo tego, ze wiele razy mówił Ci, ze zawsze bedzie.