Lubiła o sobie myśleć, jako o beznadziejnej romantyczce w stylu aktorek filmowych z dawnych lat.

On był przystojny, lubiał mieć władzę, był twardy.

Próbowała zmienić jego świat, pokazać mu że jest lepszy, zarażała entuzjazmem jego znajomych, bawiła się, kochała go z całych sił. Cały czas wpatrywała się w niego kiedy nie patrzył, robiła mu zdjęcia, chciała iśc na spacery, czuła się bezpieczna i najszczęśliwsza przy nim, w jego ramionach . Przy seksie zapominała o wszystkim, te chwile uniesienia do zapamięta końca życia. Kochała przy nim spać, czuć jego oddech na sobie, wiedziała że to jest ten mężczyzna.  Była tak zakochana, ze nie zauważyła kiedy go traci. Kłótnie, cisza pomiędzy nimi sprawiały że  Odsuwała się od niego, zamiast powiedzieć mu o co chodzi, on nie wiedział jak pomóc, byli nieszczęśliwie zakochani, popełniali błędy, odległość ich jeszcze bardziej dobijała. Odeszli w swoje strony. Pół roku opłakiwała rozstanie, piła codziennie, żeby zapomnieć, ale się nie dało, głodziła się, jej serce pękło, była pusta w środku...  Ona już nie wie co u niego, jak się czuje co robi, jest sama. Uśmiecha się, bo nie żałuję żadnej z chwili z nim spędzonej, i że nigdy w życiu nie kochała tak mocno.

xoxo

Cześka.