Opowiadanie 13

Cz V

Kiedy byłam mała babcia zawsze powtarzała, że samobójstwo to tylko dla mięczaków, którzy już nie ze nie mogą lub nie potrafią żyć, a nie chcą. Że jeśli jest się w sytuacji bez wyjścia zawsze jest jakieś małe wyjście, bo przecież zawsze można rozwalić ścianę, nie zajmie nam to tyle czasu co otworzenie drzwi ale jakoś się uda.  Dam radę, będę twarda. Pójdę i przyznam się do winy. Pobiegłam na komisariat pytając o drogę ludzi. Poprosiłam czy mogli by zadzwonić do jednostki w moim mieście. Odebrał tato. Po 2 godzinach, jakiś koleś z komisariatu zaprowadził mnie do prywatnego auta i pojechaliśmy do taty. Gdy weszłam na komisariat już wszyscy na mnie czekali: mama, tato, Arek, a nawet pani psycholog. Okazało się że po moim zniknięciu Arek o wszystkim poinformował policje i wszyscy mnie szukali. Szukali mnie nie dla tego ze chcieli aresztować, a chcieli pocieszyć i pomóc kiedy tak bardzo potrzebowałam pomocy.  Miesiąc później odbyła się rozprawa, jak najbardziej byłam uniewinniona, ponieważ robiłam to w obronie własnej. A co z Arkiem ? Niby okay. Ale jakiś czas po rozprawie zerwaliśmy, utrzymujemy nawet dobre kontakty, ale to nie to samo. Nie rozumiem go, bo przecież wpakowałam się w ta przygodę przez niego. Szukałam go, pojechałam z kims do lasu po to by go ratować on mnie zgwałcił ja go zabiłam, a on zerwał tylko dlatego ze to mój były mnie zgwałcił? A czy ja tego chciałam ? Nie rozumiem tego. Widocznie nie byliśmy sobie pisani.. bywa.  I oto moja krótka historia. Teraz mam 25 lat, jestem mężatką z dwojgiem dzieci i szczerze ? Nie jest to takie życie o jakim kiedyś śniłam, ale może to i lepiej ? hmm.. ? nie wiem.  No ale przecież życie to nie bajka ze szczęśliwym zakończeniem. Czasem po prostu trzeba zacisnąć zęby  i iść dalej nie załamując się.  Lecz to co wydarzyło się 8 lat temu dalej mam przed oczami, nie umiem wymazać tych wspomnień tych chwil ze swojego życia, nie umiem, Kinga.

KONIEC