choćby miłość trwała tylko dzień 

To trochę jak spalić stary dziennik.

Trochę jak ostatni raz zajrzeć na kartki zapełnione wspomnieniami i pozbyć się ich, niektórym tylko pozostawiając miejsca w jakichś mózgowych zakamarkach.

Trochę jak małe zwycięstwo.

Ten photoblog kojarzy mi się z miejscem, gdzie w ładnych słowach i wymijająco pisałem o tym, co mnie boli, o tym, że jest mi źle. Był takim słuchaczem do narzekań, żeby nie zadręczać nimi ogółu i być uśmiechniętym na co dzień. Z czasem jednak znajdowali się ludzie, którzy chcieli być tym zadręczani. I którym nie bałem się mówić bez eufemizmów. A teraz już nie potrzebuję internetowego pamiętnika. Jest doskonale bez tego. Mam się do kogo uśmiechać i przy kim płakać w każdej chwili.

I jestem szczęśliwy.

Wreszcie piszę to bez udawanej pewności, którą sam markowałem to, że jednak czegoś mi brakuje.

Już mi nie brakuje.

Warto marzyć.

:)

http://www.youtube.com/watch?v=QKEuOO0lQPc