Telefon do przyjaciela.

Kolejna wypita kawa.

Kolejny wypalony papieros.

Kolejna pustka w głowie i zapewnianie, że wszystko będzie dobrze.

Kolejne godziny przesiedziane na niewygodnych krzesłach.

Uspokajający kolor ścian.

Kolejne próby uspokojenia.

Niezliczone ilości kilometrów po korytarzu.

Kolejny napad paniki.

Kolejne myśli, a co jeśli & ?

*

No właśnie.

Co jeśli, któregoś dnia przyjaciel nie odbierze?

Albo padnie bateria?

A co jeśli braknie kawy albo będzie jej za dużo?

Albo organizm nie będzie chciał jej przyjąć?

A jeśli papierosy nie będą uspokajały tak jak na początku?

Albo nie będzie możliwości zapalenia?

A gdyby nie było nikogo kto mógłby zapewnić, że będzie dobrze?

Albo takie zapewnienie nie byłoby realne bo już nic nie będzie dobrze?

A co jeśli krzesełka po czasie staną się jeszcze bardziej niewygodne?

Albo się do nich przyzwyczai?

A co jeśli kolor ścian naprawdę zacznie uspokajać?

Albo nie będzie można na nie patrzeć?

A jeśli nie pozwolą chodzić po korytarzu?

Albo nie będzie sił na chodzenie?

A jeśli napad paniki będzie silniejszy?

A następne jeszcze bardziej trudne do opanowania?

* 

A w samym centrum ja, siedząca w szpitalu.

Roztrzęsiona, nie wiedząca co z sobą zrobić.

Mająca wyrzuty sumienia.

I powtarzająca jak mogłam do tego znowu dopuścić?

Nie pozwalająca podać sobie czegoś na uspokojenie.

Zaczepiająca każdego lekarza.

Załamana.

Spanikowana.

Nienawidząca szpitali.

Mająca z nimi same złe wspomnienia.

Szlochająca i mówiąca, że bez niego nie wyjdzie.

Mająca przy sobie swojego najlepszego przyjaciela.

Który jest w takich trudnych chwilach wsparciem.

Którego w tej chwili najbardziej potrzebuje.

W końcu ktoś musi zachować czysty umysł.

W końcu zmęczona zasypia.

Śpi niespokojnym snem.

Niepewna jutra.

Z postanowieniami, które prawdopodobnie znowu złamie.

I wszystko się zacznie od początku ale już nie będzie tak samo.

Ale co będzie dalej to już inna historia.

Bardziej tragiczna.