Tylko kontur. Mój kontur. 

- Powiedz mi co czujesz?

- Chciałabym. Ale boje się, że Cię zaleję. Tak już mam, gdy zaczynam mówić o uczuciach, to jak tama, która zaczyna pękać. Najpierw nie powiem nic, schowam uważając za mało ważne, zatrzymam dla siebie, sama opanuje. Ale jeżeli zaczniesz drążyć to bardzo szybko od małego przecieku dojdziemy do całej powodzi słów, które we mnie drzemią, a które często nawet w całość się nie kleją. Widzisz? Właśnie to zrobiłam. Chciałam powiedzieć tylko o jednej obawie, a teraz nie przestanę, póki nie złapię się na tym jak bez sensu są moje słowa. Póki na Ciebie nie spojrzę i nie zobaczę, że jesteś daleko, że nic z tego nie dociera ani do Ciebie ani do mnie samej. Z doświadczenia wiem, że późniejsze próby sprostowania kończą się jeszcze gorzej, więc... Może powiesz jednak coś o sobie?