Odchodząc zabierz mnie... 

Bo należy Ci się. Wspominam Cię, Kolego. Wspominam z uśmiechem. Śmieję się, kiedy przypomnę sobie tą imprezę, kiedy kucałeś przez godzinę przy ognisku, bo nie byłeś w stanie nic zrobić. Kiedy się ze mną założyłeś, a kiedy przegrałeś dodawałeś nowe rzeczy do tego wyzwania. Kombinowałeś. Nazwałeś mnie gołodupcem. Śmiałeś się ze mną z zakochanych, kiedy sam byłeś zakochany. Zawsze tryskałeś energią i dobrym humorem. Pamiętam jak w zeszłym roku, wybrałam się na urodziny Ani. Miałam zły humor. Płakałam. Pokłóciłam się z bratem. Nie chciałam wracać do domu. Każdy zaproponował, żebym u niego spała. Ale Ty mnie przy tym rozbawiłeś. 

Co prawda nie skorzystałam. Ale to było miłe. A potrafiłeś mi dogadać. Ale i postawić na nogi w niektrych sytuacjach (dosłownie i w przenośni;)) Wtedy najbardziej Ty mi pomogłeś. I tak naprawdę to chyba za to nie podziękowałam...  Byłeś takim... dobrym człowiekiem. Miałeś lepszych przyjacioł ode mnie, a jednak czuję jakąś pustkę. Nie ma Cię. Po prostu już Cię nie ma i trudno w to uwierzyć. A wspolne wspomnienia wydają się niepełne. 

Ale wspominać Cię będę, Kolego. Wspominać z uśmiechem... 

[*]

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dużo się wydarzyło. Po roku poczułam się samotna. A nawet nie byłam sama w pokoju. Poczułam się tak jak kiedyś. Gdy nikogo nie miałam. Nie smutno samotna, samotna na ten moj inny sposob. Kiedy czułam swoją siłę i samotność mi nie przeszkadzała. A przecież wcale nie jestem samotna... Chyba że już jestem, a coś przeoczyłam?...

Brakuje mi pisania o tym co mnie boli. Chyba powrocę.