23.

Dzisiejszy dzień jest dniem strasznym.

The most lonelinest day of my life

Should be banned

Czy jakoś tak śpiewał jakiś tam zespół. Aha, System Of A Down. No, oni to właśnie. Rację, że mieli.

Nie chce mi się żyć. Życie jest takie okrutne. Nie wiem, kto otrze łzy płynące po mych policzkach... Życie jest tak straszne, że by zaprzestać cierpień psychicznych, należy cierpieć fizycznie... Niektórzy to tutaj na fbl lepsze zdjęcia wrzucają, jakieś blizny po cięciach na rękach jako pamiątki po przykrych czasach... Pamiątki o tyle loserskie, że tną się w poprzek, nie wzdłuż żył, na dodatek wystarczająco płytko, by została jedynie seria wybitnie szpetnych i żałosnych bliznek świadczących o... no właśnie, o czym? Czy tym właśnie jest Głupota? Czy może jakaś Żałość? Czy po prostu zwykłe zaburzenia psychiczne kwalifikujące delikwentów do psychiatryka? Ach, nie! To wołanie o pomoc! Tylko takie, żeby nikt przypadkiem nie pomógł.

Anyway, bo zboczyłam znów z tematu... te moje dygresje. Więc, jak już żem wspomniała, życie jest okrutne i żyć mię się nie chce. Mam depresję głęboką jak najgłębsza morska, ba! oceaniczna głębina. Albo nawet głębszą. Więc chyba winnam się coś pociąć, nie? No, ale mam depresję. A jednym z objawów depresji jest, powiedzmy, lenistwo. Więc, po pierwsze, nie chce mi się ciąć, bo mam depresję i nie chce mi się nic, a po drugie... no ja wiem? Jakieś to mało hipsterskie. Ach, no i nie chce mi się cierpieć bólu, no bo w imię depresji mam leżeć i nie robić nic, a cierpienie fizyczne to jednakowoż dość zajmująca czynność.

Ale przejdźmy do omówienia mego smutku. Co jest jego przyczyną? Ano. Rękawiczka. Dziś wypadła w niej i w sercu mym DZIURA. Rękawiczka już nigdy, ale to przenigdy nie będzie tą samą rękawiczką. Coś w nas pękło i zrost blizny zawsze będzie tam, gdzie obecnie znajduje się otwarta, krwawiąca rana. Termin operacji przewidziany jest na dzień jutrzejszy. Wraz z nim ufam, że wszystko pójdzie pomyślnie i rękawiczka dalej będzie mogła czynnie pracować aż do końca swych dni, które będą usłane wciąż nowymi ranami i depresjami. Bo, jako żem już rzekła pierwej na początku, życie jest takie okrutne.