#040 Art of forgetting

Zdaję sobie sprawę, że zapewne część osób, które mają mnie w obserwowanych, zagląda tu tylko ze względu na rysunki. Dawno nic nie pokazywałam, więc teraz, głównie z myślą o nich, dzielę się takim czymś, co wykonałam w ramach ćwiczenia dla samej siebie.

Nienawidzę przyzwyczajania się do pustki. Nienawidzę pierwszego etapu po zetknięciu ze śmiercią, tego sennego balansowania pomiędzy prawdą a kłamstwem, między przeszłością a tu i teraz. Jestem tu. Jestem teraz. Nic innego się nie liczy.

Na nodze czuję miękkość sierści psa, który opiera się o mnie. Słyszę szum układu chłodzącego oświetlenie. Jest noc, jest ciemno. Na zewnątrz hula wiatr, gdybym otworzyła drzwi na pewno wpadłby do środka.

Jestem tu, teraz. Żyję i nic innego się nie liczy.

A jednak w tej układance brakuje jednego elementu. Wiem, że go nie ma, ale co chwilę muszę to sobie powtarzać, tak, jakbym z pierwszego etapu miała od razu przejść do piątego. Próbuję zburzyć stare nawyki. Nie nasłuchiwać. Nie patrzeć w ciemność nocy, czekając, aż on przyjdzie.

Bo nie przyjdzie. Już nigdy.

Nigdy stanie się już na zawsze elementem "tu i teraz". Zrozumienie tego i zaakceptowanie jest strasznie trudne.

Wczoraj Timon siedział pod drzwiami i czekał, jak co wieczór, aż odwiedzi go jego kolega. Siedział i miauczał, jakby to mogło kogokolwiek obudzić z martwych. Dziś już śpi i tylko czasami zastrzyże uchem. Może zrozumiał...

Ciekawe kiedy ja to zrozumiem w pełni.

Tu i teraz. Liczy się tu i teraz.