Autystycznie.

Jedziemy w górę mapy.Morze jest na północy,a z nami leci ziemia jak wystrzelona z procy.Wiem,że do mnie mówisz.Wiem i wszystko słyszę.Nie moge odpowiedzieć-przy drodze drzewa liczę.Śledzę jak kabli linie zbliżają się do siebie,a potem oddalają na zachmurzonym niebie,zaparowane szyby..palcami po nich piszę.A Ty coś do mnie mówisz.Wiem.I wszystko słyszę.W krainie nigdzie-nigdzie zaplątana sama w sobie,trochę egoistycznie siedzę i nic nie robię.Ciało jest obecne,grzeczne i na kanapie,duch wolny się wyrywa i hula razem z wiatrem.Krzyczysz ,że chowam się przed Tobą i jestem skryta,lub chcąc być blisko ze mną Ty solidarnie milczysz.Kochając się i złoszcząc znosisz to cierpliwie.Ja też Cię bardzo kocham,tylko trochę autystycznie.Wiem o tym wszystkim,Ty chyba też wiesz,i choć nie płaczę przy Tobie coś między nami jest.Uśmiecham się do siebie trochę tajemnicza,znów pytasz o czym myślę...odpowiadam ,że o niczym.

Świat zwariował-jest sobota,a ja siedzę tutaj.Boli mnie wszystko,irytuje mnie to światło,którego nie wyłącze ,bo nie chce mi się wstawać,i jest mi strasznie duszno. Wiem,problemy nader prozaiczne.Ale to nie o to chodzi,to są tylko szczegóły.I któryś z tych szczegółów sprawi ,że będę musiała się naprawde wyżyć.

Plany mi się pokrzyżowały zupełnie.Niedługo nadejdzie dzień w którym dowiem się co będę robić przez najbliższe kilka lat,i staram się,naprawde się staram udawać obojętność.Nienawidzę czekać.I jeszcze to moje cholerne "trwanie".Liniowość,rutyna,bez polotu..Mam nadzieję ,że dzisiejszy dzień jest dla mnie w tym roku najgorszy.

Ale nie jest tak ,że jest fatalnie.Oprócz flustrującego czekania i chwilowego(mam nadzieję) upadku,mam dużo perspektyw na najbliższy czas.Najpiękniejszą z nich jest chyba fakt,że każdy dzień coraz krócej oddziela mnie od 2 sierpnia.Będzie pięknie i nie może być inaczej.

A teraz pobawmy się w ciszę.Start!

http://www.youtube.com/watch?v=PnaBKzlQj0Q