My Dear

http://www.youtube.com/watch?v=s2VzLn6DMCE&feature=player_embedded

Krytyka jest tak bardzo potrzebna.Jak kopniak w sam środek potylicy,przechodzący przez wszystkie Twoje komórki nerwowe,odbija się od jednej do drugiej skroni,kończąc swój bieg w najczulszym miejscu Twojego mózgu,a Ty usilnie próbujesz złapać choćby najpłytszy oddech.Tak,to boli.A potem myślisz ,że już nigdy tego nie zrobisz,że masz przecież taki genialny plan, nikt go nie zepsuje,i jesteś teraz tak bezpieczny.Ale to jutro.Wszystko jutro...prawda?

Wiesz,nikt nie zepsuje Twojego planu.Nikt też nie stanie na Twojej drodze,kiedy to właśnie Ty jesteś swoim największym zagrożeniem.Wiesz,że nadzieje na jutro są atrakcyjne,póki dziś nie stało się wczoraj?

Chciałabym pokazać Ci co o tym myślę.

Przemijanie,pustka,ból psychiczny,sumienie...wiązanka sentymentalnych bzdur.Dzisiaj wierzysz w to,że świat należy do Ciebie - jutro Twoje mocarne nadzieje legną w gruzach tylko dlatego,że ktoś mniej życzliwy od reszty "świata znieczulonych" ,zgasił Cię,niczym wbitego w ziemię peta.Świat jest pełen neurotyków takich jak Ty,dlatego muszę Cie rozczarować jeśli myślisz ,że jesteś oryginalny.Od dna do szczytu droga nie jest aż tak trudna i długa,pod warunkiem ,że nie wspinasz się na górę lodową.Na początek zadaj sobie pytanie - ile jesteś wart? 

W chwilach krytycznych swojego 'vice' zastanawiasz się pewnie jak długo jeszcze będzie to trwało i czy w ogóle istnieją drzwi,przez które mógłbyś odejść.Ja Ci tego nie powiem ,mi sie nie udało.Ale to powinno Ci pomóc - możesz być pierwszy.Stawka jest duża.Grasz...?