Zbuduję czołg! 

To zdjęcie jest głupie. Wyglądam na nim jak rasowy menel, ale bardzo lubiłam tę czapkę. Piszę lubiłam, gdyż ją zgubiłam gdzieś. Nie mam pojęcia gdzie mogła się podziać. To rodzi spory problem, ponieważ zaczynam marznąć, a ostatnie pieniądze wydałam dzisiaj na zbiór opowiadań Sapkowskiego z 1990 roku i Zajdla z 1976, a więc czapki nie będzie jak na razie. 

Zdjęcie jest z Pragi. Lubię Pragę, z chęcią bym tam wróciła. A piszę tutaj znów, bo Szymon mi kazał.

Powinnam napisać co u mnie, ile się zmieniło. Generalnie nie zmieniło się nic. Siedzę w syfiastej Warszawie, studiuje coś czego nie lubię. Nie poznaję nowych ludzi, bo nie chcę. Taka jestem, o.

Byłam ostatnio w Gdańsku, spotkałam się z dwiema uroczymi paniami A. i M. Dobrze było znów razem spędzić czas. Potem spotkałam się z zupełnie nową grupą znajomych - również miło. Spotkałam osobę, która ma równie beznadziejne poczucie humoru jak ja. To urocze. Ta osoba zaprowadziła mnie plaże, zmarzłam. Boże jak ja zmarzłam. Ale warto było morze było cudowne. Ciemne i martwe. Piękne po prostu. A wiecie co było najpiękniejsze? Że na całe trzy dni odłożyłam telefon i komputer na bok. Zniknęłam, nie było mnie. Dobrze czasem się odciąć, wskoczyć do nowego otoczenia albo i nie i po prostu sobie pobyć. Wycisza mocno. Naładowałam trochę baterie. I rozumiem już, co Ewa ma na myśli mówiąc mi stale, że w Gdańsku wszystko jest łatwiejsze. Jest łatwiejsze, ponieważ nic Cię tam nie przytłacza, masz gdzie uciec. Wbrew pozorom w Warszawie jest mnóstwo przestrzeni i całkiem dużo zieleni, ale nie o to mi chodzi. Tu jest duże zagęszczenie ludzi, którymi ja coraz mocniej się brzydzę. Chociaż może brzydzę się też samą sobą? Cóż. 

Czekam też na śnieg. Chcę żeby już była zima. 

całuję was w noski wy obrzydliwe parchate gnomy, nienawidzę was wszystkich.

wasza Sylwia.