zmiany/13

Sądziłam, że jedziemy gdzieś do centrum miasta, ale ku mojemu zaskoczeniu przejechaliśmy całe miasto i wyjechaliśmy na jakieś polne drogi.

-Gdzie my jesteśmy?

-Za miastem-uśmiechnął się.

-To widzę, Miłosz gdzie my jedziemy?-spytałam lekko zdenerwowana jak i ciekawa.

-Spokojnie Ada, zaraz będziemy na miejscu.

-Powiedzieć mi chyba możesz prawda? Nie ucieknę, bo za daleko do domu.

-A kto Cię tam wie czy mi nie uciekniesz.-spojrzałam na niego groźnym wzrokiem, a on się roześmiał

-I z czego się smiejesz?

-Bo wiem, że Ty jesteś do wszystkiego zdolna.

-Owszem i jak zaraz mi nie powiesz to możesz oberwać.

-Pamiętaj, że prowadzę.

-I co mnie to obchodzi?

-To, że mogę spowodować wypadek i zginiemy.

-Jakby mi zależało-mruknęłam odwracając głowę w stronę szyby. Czułam na sobie jego wzrok.

-Ej mała co jest?

-Tylko nie mała!-oburzyłam się

-Jak zawsze bojowo nastawiona.-wypuściłam głośno powietrze i spowrotem spojrzałam na pola, które mijaliśmy. Po 5 minutach dojechalismy do jakiegoś domku.

-To jesteśmy-powiedział chłopak otwierając mi drzwi.

-Co tu robimy?-spytałam rozglądając się. Muszę przyznać, że naprawdę świetne miejsce, domek stał na górce wśród drzew, alejka prowadziła nad jezioro i pomost przy którym stała łódka a wokół panowała totalna cisza i nie było na horyzoncie ani jednej żywej duszy poza nami.

-Relaksujemy się-puścił mi oczko i zaczął otwierać bagażnik.

-Co Ty znów wymysliłeś?

-Zaraz zobaczysz-wyszczerzył swoje białe zęby w uśmiechu i wyciągnął wielki kosz i torbę.

-A to?-wskazałam na pakunki.

-Część planu.

-Jakiego planu?

-Tego, który zrealizujemy.

-Ja nic nie realizuje.

-Owszem i to właśnie Ty jesteś całym centrum tego planu.

-Centrum?-popatrzyłam na niego jak na idiotę.

-No może źle to sformuowałem, chodzi o to, że Ty jesteś najważniejsza w całym tym planie.

-O to teraz musisz mi powiedzieć o co chodzi.-pokiwałam głową znacząco, a on śmiejąc się skierował się w stronę domku i otworzył drzwi wchodząc z torbą i koszem do srodka. Prychnęłam pod nosem i ruszyłam w kierunku pomostu. Usiadłam i zaczęłam zachwycać się przepięknym zachodem słońca. Rozmyślałam nad moim życiem, dlaczego akurat musiało spotakąc to mnie, dlaczego właśnie moja mama zmarła a ojciec stoczył się na samo dno i nie dba o mnie. Poczułam jak po policzku spływają mi łzy, szybko wytarłam je rękawem.

-Już myślałem, że uciekłaś-zasmiał się, ale gdy spojrzał na mnie od razu znikł jego uśmiech.-Ej co się stało?-spytał zaniepokojony.

-Nic-wstałam i zobaczyłam, że ma ze sobą kosz i koc.

-Ada jak nic? Przecież widzę, że płakałaś.

-A to już nawet popłakać sobie nie można?-spytałam odwracając się w stronę jeziora.

-Bez powodu nigdy się nie płacze-rzekł kładąc mi dłoń na ramieniu i odwracając w swoją stronę.

-A ja może właśnie lubię sobie płakać bez powodu-zaśmiał się.

-Oj Ada, jaka Ty jesteś uparta. Czemu wszystko chowasz w sobie i nie chcesz nic powiedzieć?

-Nie mam ochoty-powiedziałam odwracając wzrok, jednak Miłosz złapał mój podbrudek i skierował tak, abym na niego spojrzała.

CDN