zmiany/6

Na początku kochani chciałam was przeprosić, ale wczoraj wróciłam bardzo późno od rodziny i nie miałam już siły, aby cokolwiek dodać.

Mimo wszystko widzę, że oglądaloność była wysoka za co bardzo wam dziękuję :* :*

A tu moje nowe gg 32792179

Spojrzałam na Kacpra i wzruszyłam ramionami.

-Jak chcesz-szepnęłam. Chłopak ruszył za mną w ciszy, lecz długo ona nie trwała.

-Ada?

-Hmm?

-Czemu unikasz ludzi?

-Słucham?-byłam naprawdę zaskoczona tym pytaniem.

-Czemu nie rozmawiasz z nikim i się nie kolegujesz od...-zawiesił głos.

-Od śmierci mamy?-popatrzyłam na niego.

-Tak-powiedział prawie niesłyszalnie.

-Już się w pewien sposób pogodziłam z jej śmiercią, więc mozna otwarcie o niej mówić. A czemu? Przecież to nie mój wybór.

-Jak to?

-A sądzisz, że ja nie chcę mieć znajomych? Nawet nie wiesz jak bardzo boli to, że każdy się z Ciebie śmieje tylko dlatego, że masz ojca alkoholika, który za swój główny cel ma wypicie kolejnej butelki wódki bądź innego świństwa.

-A dlaczego wszystkich odpychasz?

-Ja odpycham? Ty wiesz co mówisz?

-Tak, Ada nie zrozum mnie źle, ale...

-Ale co?

-Ale ja chciałem z Tobą się zaprzyjaźnić zaraz po smierci Twojej mamy, tylko Ty nie zwracałaś uwagi na nic i na nikogo. Za każdym razem, gdy coś do Ciebie mówiłem Ty po prostu to olewałaś i nawet nie spojrzałaś na mnie, a później...później już sobie odpuściłem, chociaż nie powiem, że bardzo chciałem Ci jakoś pomóc, ale Ty z każdym dniem zamykałaś się coraz bardziej.

-Kacper ja...ja po prostu nie dawałam sobie rady. Bo niby jak ośmiolatka ma żyć normalnie, gdy straciła matkę, a ojciec zamknął się w sobie i popadł w nałóg. Wiesz jak ja się czułam jak każdy patrzył na mnie współczująco, jak każdy się śmiał i drwił ze mnie. Myślisz, że ja wtedy skupiuałam się na tym co ktoś do mnie mówi? Myślisz, że chciałam słuchać jaka to ja jestem okropna, jakiego mam ojca i kim zostanę w przyszłości, kiedy nawet dokładnie nie rozumiałam słowa "dziwka", wiesz jak to jest?!-zaczęłam niemal krzyczeć, a on stał przerażony tym co mówię.

-Ada, spokojnie-szepnął przyciągając mnie do siebie i przytulając.

-Nie wiesz jak to jest-rozpłakałam się na dobre.

-Już spokojnie,  nie pozwolimy, aby to znów się powtarzało, słyszysz nie pozwolimy-mówił łagodnie, a ja się powoli uspokajałam. Brakowało mi tej czułości, tego jak ktoś mnie przytula, jak się cieszy z mojej obecności. Namiastkę tego dawała mi tylko Pani Agnieszka, ale ona miała też swoje życie i swoją rodzinę. Gdy już się uspokoiłam Kacper założył mi na ramiona swoją bluzę i odprowadził pod sam dom, z którego już było słychać krzyki pijaków.

-Może wejdę z Tobą?

-Nie, nie, poradzę sobie sama.

-Gdzie jest Twoje okno?

-Tu-wskazałam ręką.

-Ok, to poczekam, aż pokażesz, że wszystko jest ok.

-Nie trzeba.

-Ale ja chcę, więc idź-powiedział z uśmiechem, a ja zdjęłam bluzę i mu ją oddałam

-Dzięki.

-Nie ma za co, idź bo zmarźniesz-powiedział dając mi buziaka w policzek co mnie zaskoczyło, ale szybko wbiegłam do domu. Ominęłam wszystkich pijaków i zamknęłam się  w pokoju, zapaliłam światło i otworzyłam okno.

-Wszystko w porządku-krzyknęłam.

-Ok, to miłych snów-pomachał mi ręką i zaczął sie oddalać. Uśmiechnęłam się pierwszy raz od bardzo dawna mój uśmiech był szczery. Szybko się wykąpałam, odrobiłam lekcje i poszłam spać. Rano wyrwał mnie ze snu budzik, więc już monotonnie zrobiłam to co zawsze rano i wyszłam kierując się do piekarni. Zobaczyłam, że jest już 7.35, więc miałam 5minut, aby dotrzeć na skrzyżowanie, gdzie czekać miała Nadia. Pożegnałam się z Panią Agnieszką i ruszyłam pędem, dotarłam zdyszana na miejsce.

-Siemka, a co Ty taka zdyszana?

-A myślałam, że nie zdążę już-zasmiałam się opanowując oddech.

-No chodź, ale już po woli-zaśmiała się, szłyśmy powolnym krokiem, kiedy nagle usłyszałyśmy krzyk za nami

-Ada!!!!-odwróciłyśmy się równo za siebie.

CDN