zakaz/54

Weszłam do domu i siadając na schodach zaczęłam powoli ściągać buty.

-No w końcu jesteś!-zawołał Alex wychodząc z kuchni.

-A no jestem.

-Co Ty tak długo tam robiłaś? Mogłaś zadzwonić bym po Ciebie pojechał, a nie tak sama taki kawał do tego po ciemku chodzisz.

-Łołoło...spokojnie. Po pierwsze wykonywałam swoją pracę, po drugie nie szłam po ciemku tylko Artur mnie odwiózł.

-On Cię odwiózł?

-Tak, a to takie dziwne?

-On nigdy tak długo w pracy nie siedzi.

-To sobie wyobraź, że dziś siedział i to cały czas był ze mną.

-Jak cały czas? Toi nawet nie poszedł na żadne spotkanie z jakimś klientem?

-Nie miał na dziś żadnego umówionego i mi pomagał wykonywać pracę.

-Ahaaa-powiedział przeciągle wchodząc spowrotem do kuchni. Co i ja zrobiłam po chwili.

-Co na kolację?

-A kto powiedział, że jestem Twoim kucharzem?-zaśmiał się.

-Przecież coś pachnie, więc dla mnie-wciągnęłam zapach w swoje nozdrza.

-Dla mnie, nie dla Ciebie.

-Tak? To ogrodu też nie będziesz miał.

-Oooo... to już szantarz.

-Owszem-uśmiechnęłam się.

-No dobra dam Ci kawałeczek tej pieczeni, ale idziesz umyć ręce.

-A co ja małe dziecko.

-Czasem się tak zachowujesz-zaśmiał się a ja chwyciłam ścierkę i zaczęłam go okładać.

-Jak możesz bić rannego?-śmiał się

-Rannego? Jak widać już całkiem nieźle się trzymasz.

-No jak Ciebie widzę z uśmiechem to od razu mi lepiej.

-Głupek!-krzyknęłam i ruszyłam do łazienki, gdy weszłam do kuchni już stała kolacja na stole zjadłam z apetytem i poszłam się wykąpać. Ubrana w piżamę położyłam się na łóżku i zaraz zasnęłam. Tak mijały kolejne dni. Po dwuch miesiącach wstałam wcześnie rano, bo już o 5 byłam na nogach. Co było wręcz niesamowite zważając na to iż jest to sobota. Ubrałam na siebie czarne rurki i niebieską bokserkę oraz bluzę przez głowę w kolorze granatowym. Zeszłam na dół i postanowiłam zrobić na śniadanie naleśniki. Gdy wszystko było gotowe już miałam iść budzić Alexa, kiedy on stanął w drzwiach.

-Pięknie pachnie.

-I jeszcze lepiej smakuje-uśmiechnęłam się

-Już jadłaś?-spytał nieco zawiedziony.

-Nie.

-To skąd wiesz, że jeszcze lepiej smakują?

-W końcu ja je robiłam!-powiedziałam stawiając sok na stół i siadając. Zjedliśmy śniadanie rozmawiając na przeróżne tematy. Nagle zadzwonił mój telefon.

-Słucham.

-Cześć córciu, chciałam Ci powiedzieć, że za dwa dni wracam.

-To fajnie, a o której?

-Tak o 20 będę na lotnisku.

-To przyjadę po Ciebie.

-Nie musisz córciu, mam transport.

-No dobrze to będę czekała.

-Ja muszę kończyć. Kocham Cię, pa

-Też Cię kocham pa.-rozłączyłam się i z uśmiechem popatrzyłam na Alexa.

-Mama?-spytał niepewnie.

-Tak, przyjeżdża za dwa dni.

-Widzę, że o wiele lepiej się już dogadujesz z nią.

-Postanowiłam jej dać szansę.

-To dobrze.-uśmiechnął się i wziął za sprzątanie. Ja w tym czasie ogarnęłam trochę dom.

-No to zbieraj się.

-Gdzie?-zdziwił się.

-Ruszaj się i nie gadaj-zaśmiałam się zakładając kurtkę. Zerwał się na równe nogi i zaczął się ubierać równocześnie mi się przyglądając z zaciekawieniem.

CDN