Nieznajomy cz18.

Któregoś dnia wpatrywałam się w tą białą ścianę i miałam wrażenie, że tracę życie. Do sali niespodziewanie weszła taka miła starsza kobieta z niekoniecznie udanym balejażem i powiedziała, bym poszła za nią. Wstałam powoli i powlokłam się do wyjścia. Zabierali mnie rzadko, stąd też nie wiedziałam gdzie teraz jestem. Jeszcze nie orientowałam się w tym przeogromnym budynku. Wyszłyśmy na zewnątrz. Było pięknie, śnieg napadał a inni pacjenci chodzili po ogrodach i podziwiali widoki. Usiadłam na ławeczce i kazano mi zaczekać. Minął kwadrans, może niecały a podeszła do mnie mama. Przysiadła się bez słowa i złapała mnie za rękę. Wyrwałam się i zapytałam starając się zachowywać spokój.

-Co tu robisz? Co ja tu robię?

-Tak będzie dla Ciebie najlepiej, wkrótce wyjdziesz.

-Nie. Gdzie jest Aleks?

-Kochanie..

-Gdzie on jest?! - ludzie spojrzeli na mnie i pokręcili znacząco głową.

-Uspokój się.

-Mamo do cholery jasnej powiedz mi co z nim! On żyje?! Proszę powiedz mi! - zaczęłam ją szarpać i zabrali mnie do pokoju dając tabletki uspakajające. Usnęłam mimowolnie.

***

Gdy otworzyłam oczy ujrzałam przy swoim łóżku siedzącego Aleksa. Miał podkrążone oczy i nienaturalnie siną skórę. Wzrok spuszczony na moją dłoń, którą gładził. Nie czułam jego dotyku. "co oni ze mną zrobili?" - pomyślałam. Przez kilka minut nie miałam odwagi się odezwać, ale w końcu się przemogłam.

-Co tu robisz? Nic Ci nie jest?

Uniósł oczy i spojrzał tak, że się aż przestraszyłam. Wstałam i przytuliłam jego do swojej piersi. Usłyszałam pociąganie nosem. Płakał.

-Misiu, co się stało? - nachyliłam się by spojrzeć mu w oczy. - powiedz mi, proszę.

Nie odezwał się. Przetarł oczy dłońmi i wyszedł z sali nawet nie zauważyłam jak, nie usłyszałam skrzypienia tych drzwi, które zawsze wydają tyle hałasu.

***

Zrobiłam krok w przód trzymając w ręku swoją walizkę. Obok stał samochód mamy, jednak ja skierowałam się w drugą stroną. W końcu zaczęłam biec. Wypuścili mnie i pierwsze co chciałam zrobić to znaleźć Aleksa. Nie widziałam Go już ponad tydzień. W czasie kiedy mama jeździła szukając mnie, ja zaniosłam bagaż do domu i pobiegłam na nasze miejsce. Usiadłam na kamieniu, tym co za pierwszym razem. Zaczęłam słuchać piosenek z mp4, która jakimś cudem znalazła się w kieszeni płaszczyka. Nagle ktoś położył mi rękę na ramieniu mówiąc.

-To moje miejsce.

Rzuciłam mu się na szyję. Tak bardzo tęskniłam, tak mocno, że aż sama się sobie dziwiłam. Ból mnie niszczył, schudłam więcej, niż przytyłam i jestem na granicy życia a śmierci. Ale on mnie wyciągnie. Sam wyglądał co prawda coraz gorzej, ale przecież jemu też pomożemy, musimy.

Cały ten czas spędziliśmy razem. Poszliśmy do mnie, wzieliśmy prysznic, razem. Było magicznie. Tulił mnie jak swojego największego skarba. Jakbym była centrum jego wszechświata, czułam się szczęśliwa. Położyliśmy się mając zamiar po prostu spać, nie oglądać, nie robić nic tylko cieszyć się sobą. Był bardzo przybity, wiem, że coś musiało się stać.

W nocy obudził mnie szept. Aleks pochylony nade mną muskał delikatnie moje uszy słowami.

-Powtórz. - poprosiłam równie cicho.

-Jesteś najcudowniejszą osobą jaką w życiu spotkałem, odmieniłaś moje 39 dni.. - pociągnął nosem. - Musisz pamiętać.. Kochanie musisz pamiętać.. - nie dał rady powiedzieć przez płacz. - Musisz pamiętać, że bardzo Cię kocham, że te wszystkie nieporozumienia to przez ludzi, przez zazdrosnych ludzi. Nie zwracaj na to uwagi. Zawsze będę przy Tobie i obiecuję, że w jakikolwiek to by nie było sposób to Cię jeszcze odwiedzę.

wstał i odszedł, a ja nie byłam w stanie się ruszyć.