Z 18-stki Agaty.

Wtedy miałam jeszcze uśmiechniętą twarz.

Wszystko się zmienia. Wszystko kręci się jak pozytywka, a ja jak zwykle nie nadążam.

Tak źle i tak nie dobrze. Nie ma dobrej opcji, są tylko złe. Cały problem tkwi w tym żeby wybrać 'mniejsze' zło, ale jak?

jak to zrobić.. jak mam sama dać sobie z tym radę? -nie dam...

Mogę być egoistką i po prostu uciec. Ale nie potrafię.

A dzisiaj. 'Bezczynnie'. 

ONA pomoże mi przetrwać.. najbliższe dni, albo chociaż... tę noc.

Czuje jak wnętrze ulatnia się ze mnie, problemy.. i to co siedzi w tej małej psychicznej główce.. coś nie pojętego.

Teraz.

Ulga, uczucie wytchnienia, wręcz euforia, uzależnienie?! być może.. działa jak narkotyk, nie potrafię się oderwać..

czasami tylko się boje że ktoś zauważy.. .ale z doświadczenia wiem że ludzie nawet nie powierzchowni..

 nie zauważają tego co 'powinni'.