Jakie to szczęście: móc marzyć! 

A tak było jeszcze niedawno, w maju 2015. Rolkowa Warszawa < 3

2015 odszedł w kąt. Końcówka mnie nie urzekła wcale - początek 2k16 też nienajlepszy, bo orteza stała się moją towarzyszką na dłużej. Teraz tylko kombinatoryka około NFZtowska w sprawach zwiazanych z operacją - półtorej roku czekania jednak mnie nie kręci, wiecie. Mam wrażenie, że NFZ intencjonalnie robi z ludzi kaleki - było nie było, z tego co się zorientowałam, tylko dość szybki termin naprawienia mojej szkity zapobiegnie dalszej "degradacji" kolana.  Jakkolwiek, przeciez teraz może być już tylko lepiej! No, chyba, że rozwalę sobie inną kończynę. 
Trochę jeszcze przeraża mnie pogoda za oknem - kawały metalu i plastiku na nodze ograniczają mnie do adidasów, swobodne chytanie kuli uniemożliwa noszenie rękawiczek. ZAMARZNĘ.

Trochę zawaliłam z pracą, awans poszedł się paść. Ale to nic, bo jak nie tu, to gdzieś indziej. Odkryłam kolejną rzecz, do jakiej się nie nadaję - a myślę, że doświadczenie w ostatecznym rozrachunku mogę sobie zapisać na plus.

W '15 roku najlepszy chyba był brak wyzwisk, szperania w moich prywatnych rzeczach, domniemywań i insynuacji. To podnosi człowieka na duchu i pozwala stanąć na nogi - mimo, że pewne demony nadal czają się gdzieś na dnie świadomości. Przyznałam się do nich, przyznaję się do walki z nimi - to bywa niełatwe, ale w końcu mam wsparcie - dłużej, niż na dwa tygodnie, "miesiąc miodowy". 

Zastanawia mnie tylko, co pchało człowieka do siedzenia w takim toksycznym bagnie, do tej pory nie do końca to rozumiem.
Zdecydowanie, pojawienie się M. w moim życiu to to, co najważniejsze w perspektywie zeszłorocznej. I ta świadomosć, że cokolwiek by się nie stało i jak nie ułożyło- ten rok, to będą dobre wspomienia. Nie, żebym była pesymistką. Bo przecież praca czy zdrowie, to wszystko ma nieco mniejsze znaczenie, kiedy obok jest ktoś, na kogo wsparcie można liczyc. A M. cały grudzień zdecydowanie pokazał, że można na nim polegać (o ile dysponuje się duża ilością cierpliwosci do przypominania : D ) robiąc wszystko to, czego ja, siedząc w gipsie, nie mogłam. Bez marudzenia, za to z ciągłym powtarzaniem, że przecież damy radę i się ułoży.

Kolejna sprawa ubiegłego roku to pojawienie się osób, które faktycznie SĄ. Nawet niekoniecznie dobrze się znamy, nawet nie spedzamy wiele czasu, a mimo to widać, że można na nie liczyć. Że faktycznie kiedy zrobiło się źle zaoferowano mi pomoc organizacyjną, medyczną i psychiczną. Dalej nie potrafię wyjść z szoku.  Dzięki temu i mi łatwiej jest być z tymi, którzy potrzebują/oczekuja mojej pomocy. 

Na nogi stanął też ktoś, kogo nie będę wymawiac z imienia. Cieszę się jego szczęściem i tym, że w końcu wszystko idzie po jego myśli. A ja - mam Ojca. Na odległosć, co prawda, ale wiem, że mogę zadzwonić, wyżalić się i pogadać. Dziwne uczucie, kiedy nigdy wcześniej mam wrażenie nie rozmawialiśmy tak swobodnie.

Na 2016 życzę sobie, żebym po operacji usłyszała, że mogę dalej jezdzić na rolkach! 
Wtedy niezaprzeczalnie uciekam na trochę do Warszawy i będę maltretować Słowika, żeby w końcu kupił sobie rolki a nie używał czyichś, rozwalających się po dwóch minutach : D
Bo niestety, M. na rolkach w Łodzi sobie nie wyobrażam :< Chociaż, kto wie, może...?

Ah, i dostałam cudowny prezent na święta! Własnoręcznej roboty skarbonkę - będę miała gdzie odkładać kasę na gorset! < 3
To nic, że klejem waliło w domu dwa dni : D

Szczęśliwego Nowego Roku, w każdym razie!