Psycho, groupie, cocaine, crazy~ 

"Już myślałem że wiedziałem, jestem prochem, jestem ciałem

chemiczną zupą, atomów kolekcją, pomyłką, wpadką, naturalną selekcją

W mózgu impulsem, spięciem, przypadkiem pojawiam się i znikam
kiedyś nie byłem, kiedyś nie będę, taka chaosu taktyka

Pełnymi garściami czerpię z życia, będąc zmysłami zasysam wszystko wkoło
kradnę, zabijam, oszukuję, hulaj piiii piekła nie ma

Nie patrz tak na mnie, to samolubne geny, przecież przetrwają najsilniejsi
smutny los moich ofiar jest częścią ich przypadkowej egzystencji

Czy jestem maszyną, bez operatora, programowany przez szklanych ekspertów?
moje owoce brzydkie i gorzkie, mknę za impulsem szukając sensu

Pragnę, pożądam, chcę teraz i ciągle, swędzi mnie mocniej i dłużej
drapię i drapię, wydrapać nie mogę, strach pomyśleć co będzie później

W materii potrzasku, szukając spełnienia, jak ryba bez wody próbuję
wciąż więcej i więcej i więcej mi trzeba, tak mało, mało raduje

Uśmiecham się przy tym że niby jest dobrze, choć wszystko w koło się pali
wierzyłem że jestem bystry i mądry, głupiec w lustrze się żali

Skutek przyczynę jak atomy rozczepiam pod swoim pseudonaukowym pretekstem
szukałem, liczyłem, od szkiełka oślepłem, dalej nie mogę nie wiedząc kim jestem

Pewien filozof powiedział ze nas nie ma, nie ma cie, nie ma mnie, nie ma nie
wydaje się jednak że to ściema, no bo kto usłyszałby jak śpiewam

Nie pamiętam sekretu, tajemnicy odwiecznej, więc kto za sznurki porusza?
patrzę nie widzę, słucham nie słyszę, aktorem jestem, nie pamiętam scenariusza

Dźwięk wpada do środka, w ruch wprawia neurony, do mózgu biegnie wprost z ucha
ciekawe w końcu dokąd dociera, kim jestem który go słucha

Jakie to smutne że brnę do przodu choć nie wiem gdzie
Jakie to dziwne że chciałem dobrze a nie jest nie
Jakie to smutne że nadal kim jestem nie wiem nie
Oh jakie to dziwne że kim jestem nie wiem nie"