Smells like teen spirit 

Odległość, droga, ciemność, tajemnica, nieznane.

Dziś, dokładnie dziś mija rok od kiedy postanowiłam przejść na weganizm. Taa, Kometa wytrwałaś. Prawie. Nie wliczając tych ostatnich 6 miesięcy w których żresz mięso. Zastanawiałam się dlaczego przestałam? Może przez to, że wszyscy dookoła powtarzali mi, że umrę, może za bardzo lubiłam budyń, może to była jedno z moich zachowań aby odnaleźć się gdzieś w świecie.

Moje wakacje były piękne. Każdego dnia rano zastanawiam się czy to nie jest ten w czwartek w którym pakuje manatki i wyjeżdżam gdzieś daleko. Tęsknie do tego każdego dnia. Może to właśnie dlatego tak ciężko jest mi wstawać co rano i iść do szkoły, zebrać się w sobie i oddać siebie tym bzdurnym zadaniom szkolnym. Jedyne czego mi brakowało przez jakąś cześć wakacji to brak osoby z którą mogłabym podróżować, ale tylko przez część, a teraz? znów mi brak takiej osoby. Zbliża się wyjazd do Krakowa, niby jadę z grupą osób, ale oni wszyscy żywią do siebie jakieś głębsze uczucia. 

Niby wszystko jest dobrze.

Niby powinno grać, a tak nie jest.

Jeżdżę po tym dużym świecie szukając swojego przeznaczenia, miłości, zabawy, radości, szczęścia. Kocham to. Uwielbiam też wracać do domu kiedy jest w nim moja mama, leżeć na jej mięciutkim brzuszku i rozmawiać godzinami, tak wraca będzie w niedziele, nie tą ale kolejną.  Nie było jej raptem 5 miesięcy, chwila, a tak długo na to czekałam. W swoich podróżach, jeszcze wciąż bliskich, krótkotrwałych doszłam doszłam do kilku bardzo ważnych wniosków. Pamiętam jak kiedyś krzyczałam, że ludzie się nie zmieniają, że zawsze pozostają tacy sami. To jest błąd. Mój wielki błąd.

Jak mogłaś? Jak mogłaś zapomnieć.