Nie lubię wódki, wolę rum.

Po tych wszystkich latach stwierdzam, że w pełni szczerze mogę pić tylko z dwiema osobami. Z moim przyjacielem, który został gdzieś na południu, i z Tobą.

Nie wiem, co mogę Ci dziś obiecać. Przecież i tak nie spełnię swoich obietnic.
Tyle myśli, obietnic i marzeń, a jutro i tak obudzimy się obaj wytrzeźwiali z tych myśli i idei, czując jedynie niepamięci kaca. To taki kac, który boli tak delikatnie, gdzieś tam z tyłu głowy, a jednak tak dotkliwie.

Czy więc warto wylewać tu te myśli niczym kolejną kolejkę za kołnierz?


Nie wiem tego. Wiem jednak, że mimo codziennie budzącego mnie słońca nadal moje demony czekają na mnie w ciemności. I gdy widzę ich szczerą, wręcz dziecięcą radość, kiedy wracam do nich wieczorami wiem, że jednak jest w tym coś, co sprawia, że warto.

Chciałoby się powiedzieć, że tak naprawdę jedynym czego nie wiem, to gdzie jest ta delikatna granica, po przekroczeniu której moje "dzieci" zaczynają robić się "niebezpieczne". Prawda jednak jest taka, że jedynym, co mnie przeraża jestjasność umysłu, jaka mi wraca w tych momentach upojenia.
Nie, doskonale wiem, gdzie jest granica i korzystam z tego wedle swej własnej odwagi.