nie cierpię, kiedy akcja traci swój dynamizm. nagle wszystko spowalnia.

i wtedy wszystko zaczynasz widzieć racjonalnie, w kolorach, które bledną i wszystko wydaje się zmieniać z pozytywu w przeszkodę.  czasem warto by było pójść za ciosem, robić nie myśląc, działać nie zastanawiając się dlaczego właściwie, czekać chwilami a nie dniami. może wtedy nie wszystko byłoby dobrze przemyślane, ale przynajmniej naturalne.

byle do przodu. zamknąć niektóre kanały w swoim umyśle i zastanawiać się za wiele.

jest to jakaś taktyka.

abstrakcyjne pojęcia szczęścia ostatnio nieziemsko mnie prześladuje. przecież każdy ma prawo do jego własnej definicji... ach tam dobra, nie myśleć przecież za dużo miałam.

dobra. czas na sok pomarańczowy, jogę i fakultety z angola.

dream a little dream of me