Miłość do jesiennych liści..

Okrąglutkie 5 lat.

30.10.2010 

Minęło już 5 lat, wydawało by się, że można było by już zapomnieć, bo w końcu tyle czasu upłyneło i jego też nie ma z nami już od dwóch lat, że daty umkną, wspomnienia zszarzeją..

Ale ja chyba nie chcę zapomnieć, boję się zapomnieć. Chcę pamiętać, chcę wracac, wracać do czasów w których było mi tak dobrze, celebrować chwile, pamietać każdy szczegół, widzieć tymi oczami jakimi widziałam wtedy, czuć ten sam zapach liści, jesieni.. Czuć jakby nadal tu ze mną był.

Wciąż czuję tak mocno. Widzę jego twarz przed oczami, rysy, okrągłe policzka i dziurki w nich przy każdym jego uśmiechu. 

Zapytałabym, czy to kiedyś minie? Czy będzie tak, że  przyjdzie któraś z dat, a ja po prostu nie będe pamiętać? Nie będe wspominać? Lecz wiem, że będzie trwało to tak długo jak ja sama będe tego chciała aby trwało.

A wiem, że wszystko wyryło się w moim sercu na wieki, że już każda nadchodząca jesień będzie mi przypominała  jego.

Czy wierzycie w to, że prawdziwa miłość zdarza się tylko raz? Raz w życiu?

Często się nad tym zastanawiam, zastanawiam czy jeszcze kiedyś spotka mnie taka jesien w życiu, gdzie miłość będzie unosić się razem z zapachem jesiennych liści.

Gdzie serce mocniej bije i wasze myśli stają się jednością. Gdzie jedno kończy zdanie za drugim.  

Gdy wciąż jest was wam mało i każda chwila mogłaby być wiecznością.

Gdy ktoś staje się dla Ciebie tak ważny, jak nikt inny prędzej. I nigdy nikt inny już nie będzie wazniejszy.

Waszym rozmowom wciąż nie ma końca.

Widzicie się kilka razy dziennie, po czym rozmawiacie przez telefon, śpiewa Ci na dobranoc..

Coś tak zupełnie innego jak  woda i ogień, zarazem idealnie dopasowanego.

Coś romantycznego, zarówno spontanicznego, szalonego.

Uczucie pełne żaru!

Emocji.

Temperamentu.

Czasem pełne kłótni, by znów można się zjednoczyć.