Po 296 dniach od jego odejścia usiadła wieczorem na balkonie z kubkiem kakao i zobaczyła spadającą gwiazdę. I sama się sobie dziwiła, że nie wykrzyczała jak ostatnim razem Błagam, niech tylko do mnie wróci. Nie wykrzyczała. Nawet nie szepnęła. Uśmiechnęła się tylko i pomyślała Niech robi dupek co chce, ja tylko pragnę takiej normalności jak dziś wieczór. A potem wypiła kakao i uświadomiła sobie, że życie singielki wcale nie jest gorsze od życia z partnerem, trzeba umieć tylko znajdywać szczęście w każdej sekundzie dnia i nocy. I, że mimo iż go nie ma, jest szczęśliwa i wie, że może mieć wielu. Czasem tylko, gdy ogarniał ją taki melancholijny nastrój myślała co by było gdyby i po kryjomu uroniła łzę.

kocham Cię.