Dawno mnie tu nie było, ale to dlatego że sporo się działo a przede wszystkim nie miałam potrzeby pisania. Zauważyłam, że wracam tutaj, gdy mam spadek dobrego samopoczucia i gdy coś mnie męczy.

W skrócie. Nowe, wrocławskie, studenckie życie prowadzę od 2 miesięcy. Podoba mi się. Pomijając może gimnastykę i stanie na głowie/rękach/robienie gwiazdy czyli to, czego od dziecka się boję. Ludzie są świetni, za dużo imprezuję, mimo to pilnie się uczę.

Ot, chciałam się pochwalić, że w końcu poradziałam sobie z uczuciami do ex. Jest dobrze. Bardzo dobrze. Przyjaźń, ale nie taka typowa, że już więcej ze sobą nie porozmawiamy. Taka prawdziwa, normalna. Cieszę się z tego, że mimo wszystko może być między nami dobrze.

A tak na tę chwilę. Mam mętlik w głowie. Człowiek poznaje kogoś nowego, zaczyna go lubić, jest go ciekawy, chce się z nim spotkać, umówić. Jak rozdzielić przejęcie inicjatywy od narzucania się? Branie sprawy w swoje ręce a nie cackanie się ze sobą, że to niech ta druga osoba napisze pierwsza, skoro nie pisze, znaczy, że mnie nie lubi jest jak najbardziej w porządku i myślę, że dojrzałym posunięciem. Tylko... no właśnie, kiedy odpuścić? Jasne, wtey, kiedy widzimy, że ta druga osoba nie jest zainteresowana. A co jeśli dostajemy sprzeczne sygnały? Raz wychodzi, że jest na tak, potem na nie. Nie lubię odpuszczać, walczę o swoje szczęście, chyba że widzę, że coś nie ma szans, sensu. Tylko muszę mieć to czarno na białym, muszę mieć pewność. A tu jest jedna wielka dupa i nieogar.

Co to by było za życie, gdyby wszystko byłoby proste i jasne? 

Mam jakiś melancholijny nastrój. Pewnie dlatego, że niedługo okres mnie odwiedzi. Ostatnio byłam jednak taaaka szczęśliwa. Boże, tak szczęśliwa to ja byłam ostatnio jakiś rok temu. Niewiarygodne ile może zdziałać zauroczenie. Póki oczywiście nie zaczną się jakieś cyrki, ale cóż, takie życie.

Zbyt wiele tracimy zastanawiając się co ludzie o nas pomyślą.