Life can be a bitch 

Jak ten czas leci.

Egzaminy wszystkie zdane. Pomińmy cały ten stres,nerwy, brak snu, zmęczenie, zawroty głowy itp. Ważne, że zdane, nieważne jakim kosztem. Chociaż może przesadzałam z energetykami. Nie lubię ich.

Nie lubię też siedzieć sama. A teraz, o, będę samiusieńka w mieszkaniu przez najbliższe 4 dni. Jak nie oszaleję to będzie cud. Wszystko przez to, że zostały mi do zaliczenia basen i gimnastyka i trzeba było wrócić do Wro. W sumie, to pewnie i tak w zg nie wysiedziałabym zbyt długo. Zbrzydło mi to miasto, te bure, puste ulice i to, że jest tam tak cholernie dużo wspomnień, które perfidnie przypominają o starych dobrych czasach, które już niestety nie wrócą. Brakuje mi tej beztroski. I niektórych ludzi...

Czuję się całkowicie wypruta z sił. Nie tylko fizycznych, ale także, i chyba przede wszystkim, psychicznych. Nie wiem... chyba potrzybejuę takiego motywatora, światełka, które będzie mnie prowadzić i dodawać sił.

Niech już ta wiosna przyjdzie. Jakoś tak weselej się robi wtedy na świecie.

Po głębszym zastanowieniu, stwierdzam, że pora przystopować z niektórymi sprawami. Nie ma sensu się wkręcać, męczyć, liczyć na gruszki na wierzbie. Czas pokaże, a póki co najwyższa pora uniezależnić się od niektórych ludzi, odzwyczaić się, zapomnieć. Nie mam sił ani ochoty na jakieś niejasne, dziwne sytuacje. Albo bierzesz rozpęd i skaczesz na drugą stronę, albo siadasz i medytujesz nad przepaścią. Nie da się zawisnąć w powietrzu.

Chcę uciec al­bo um­rzeć al­bo się roz­je­bać.

Chcę być śle­py i niemy i nie mieć ser­ca.

Chcę się wczołgać do dziury i nig­dy nie wyjść.

Chcę zmieść swo­je is­tnienie z po­wie­rzchni ziemi. Z po­wie­rzchni je­banej ziemi.

Biorę głębo­ki oddech.
Trze­ba iść.