Rodzina... niby każdy ją ma, chociaż to nie do końca prawda.

Czym jest wspaniała rodzina? No czym?

Jest to wzajemny szacunek, pomoc we wszystkim, wspieranie się.

Posiadanie prawdziwej rodziny to największy skarb, nie ma niczego piękniejszego, niż fakt że jest się kochanym i szanowanym. Najpiękniejsze jest motywowanie, większość rodziców demotywuje z założenia, że dziecko będzie chciało pokazać, że jednak coś potrafi, wykazać się, jednak nie jest to dobrym sposobem, może na kogoś to działa- jednak może powodować utratę wiary w siebie. Rodzina jest fundamentem tego kim się stajemy, jacy będziemy, to rodzina nas kształtuje. Czasem obserwuję różne rodziny. Zazdroszczę.

Chociaż nie powinnam, zazdrość to bardzo silne uczucie, które niszczy.

Zawsze cudowne rodziny czynią ze mnie swojąnową córkę, może dlatego, że tak naprawdę najbardziej doceniają ludzie coś, czego nie posiadają. Szczerze nienawidzę, gdy dzieci pomiatają rodzicami, którzy robią dla nich wszystko. Doceńcie ich, oni są najważniejsi.

Jeśli się starają, zapewniają Wamw szystko, to kochajcie ich, rozmawiajcie o wszystkim, pytajcie również co u nich- oni też mają problemy, też potrzebują rozmowy.

Ja tego zrobić nie mogę.  Miałam kiedyś osobę, która sprawiała, że czułam się wyjątkowa, wspaniałą, wiedziałam, ze mogę wszystko, byłam wtedy bardzo ambitna, szczęśliwa,  nie miałam zmartwień, ale tej osoby już nie ma. Zmarła. Tak, mój świętej pamięci dziadek.

Nikt tak jak on nie potrafił mnie docenić...i wiem, że zrobiłby dla mnie wszystko, że kochał mnie najbardziej na świecie, ja za niego oddałabym życie. Wycierpiałam tracąc tą osobę, bo utraciłam wtedy siebie, straciłam sens życia, nie miałam po co żyć, nie czułam się kochana, stałam się nikim, czułam się jakwrak człowieka. Ktoś na nowo mnie odrodził, sprawił że czułam się dobrze, ale ta osoba również umarła, żyje, dla umarła...zostawiając mnie zdaną na siebie. Również wycierpiałam tak samo jak wtedy, kiedy odszedł mój drugi ojciec.

Długo krążył nade mną fatum śmierci. Bo...bałam się tego. Ale już się nie boję.

Nie przyciągnę tego do siebie. Jedyne czego zawsze pragnęłam, to rodzinę, która będzie odganiała wszystkie złe rzeczy, straciłam moją kolejną rodzinkę, mojego nowego tatę, osobę  z którą chciałam żyć zawsze, w zdrowiu i chorobie,którą pokochałam chyba najbardziej ze wszystkich osób, które coś znaczyły w moim życiu.

Kolejna śmierć. Kiedy to się skończy? Ja nie chcę wiele, chcę tylko na nowo poczuć się szczęśliwa. Wracając do tematu, będziecie kiedyś rodzicami, pamiętajcie aby poświęcać dziecku jak najwięcej czasu. Ono tego potrzebuje, to mała rzecz, ale jej brak powoduje katastrofalne skutki.  Znowu przyszło mi płakać, no nic.

Zobaczylam dziś rodzinę, najcudowniejszą rodzinę na świecie.

Nie chciałam od nich wracać, bo czułam się jedną z nich.

Każdy siebie wspierał, każdy się przytulał, każdy śpiewał razem, wszyscy cieszyli się tym, że mają siebie, miłość, wszędzie miłość, zaufanie. Nawet wspólny posiłek rozczulił moje serduszko. Może wzięło mnie na takie rozkminy, ponieważ idą święta- czas rodzinny.

Jeśli ktos jej nie ma, docenia każą inną. Moja nie jest kompletna, brakuje w niej wiele rzeczy i najważniejszej osoby- mojego dziadka. Jego brakuje najbardziej.

Wracając do tej rodziny, wspólne wychodzenie do teatru czy kina, restauracji, robienie wszystkiego razem, wspólne wakacje- nie rozumiem dzieci, które przed tym uciekają, bo wolą zostać bez starych w domu. Oni nie będą żyć wiecznie, po przeczytaniu tego....podejdźcie do nich, przytulcie ich, powiedzcie że ich kochacie, to naprawdę polepszy wasze więzi, podziękujcie za to, że dali Wam życie, za to że Was wychowali, jeśli jesteście skłóceni, wyciągnijcie ręke na zgodę, jeśli nie macie rodziny, to pogratulujcie sobie, że to wytrzymujecie, albowiem nie jest to proste i ten kto ma wszystko tego nie zrozumie. Jeśli kiedyś założycie rodzinę, będziecie dawać im to, czego sami nie mieliście, tym się pocieszajcie.  M-I-Ł-O-Ś-Ć.

I miss you when youre gone.