Życie bez celu jest błądzeniem 

Tak, jak zasugerowałam, nie mieszkamy od 5 dni z Hubertem razem. Wyprowadziłam się do hotelu, ale nie wie gdzie, żeby mnie nie nachodził i nie naciskał. Bardzo mi jest tutaj dobrze, nie czuję presji przed powrotem do domu, że znów dostanę w twarz albo będę wykorzystywana. Hubert z kolei chce się ze mną skontaktować na wszystkie możliwe sposoby, pisze smsy, dzwoni, wysyła e-maile, ale ja na nic nie odpowiadam. To jest czas dla mnie, który chcę poświęcić na przemyślenia tej sytuacji i zastanowić się, czy w ogóle go jeszcze kocham. Dzisiaj mam aż 5 godzin zajęć z Rafałem, bo nasza matematyczka jest chora i rozpisali nam zastępstwo właśnie z nim. Niby jest dobrze i już mnie nie wypytuje ciągle, czy coś się dzieje, czy nie potrzebuję pomocy, ale wiem, że gdybym miała jakiś problem i chciała pogadać, zawsze mogę się do niego z tym zwrócić.

Czas w szkole bardzo szybko mi zleciał i nawet nie wiem, kiedy zajęcia się skończyły. Zadowolona szłam z Dominiką do drzwi wyjściowych, kiedy zauważyłam stojącego Huberta na parkingu. Pech chciał, że on też mnie zauważył i zaczął iść w naszą stronę. Bardzo mi się to nie spodobało, ale musiałam chociaż teraz robić dobrą minę do złej gdy.

-Hej kochanie. -Pocałował mnie w policzek.

-Cześć. A Ty nie powinieneś być w pracy? -Musiałam udawać przed Domi, że między nami wszystko w porządku.

-Chciałem zrobić Ci niespodziankę. Nie cieszysz się?

-To ja Wam nie będę przeszkadzać Do zobaczenia jutro i pamiętaj o sprawdzianie. -Cmoknęła mnie na pożegnanie Dominika i po chwili już jej nie było.

-Umawialiśmy się chyba inaczej. -Od razu zaczęłam atakować Huberta.

-Ale nie mogłem dłużej wytrzymać. Nawet nie wiesz, jak mi ciebie brakowało.  

________________________________________________________________

Kochani, przepraszam że nic wczoraj nie dodałam, ale odebrałam wyniki badań i sa dużo gorsze niż się spodziewałam. Jak tylko to zobaczyłam, miałam wszystkiego dość, zachciało mi się płakać. Nie wiem, co teraz będzie..