grudzień... nie było mnie tutaj od wakacji. bo brak siły... motywacji. Ala studentka... a trzy koła tygodniowo to minimalny standard... bo znowu trzeba było wejść w ten cholerny rytm nauki. po 4 miesiącach przerwy łatwe to nie było... i krzyczeć mi sie chce gdy pomyślę o ustnym egzaminie z fizyki... a na wykłady chodze przeciez ale zawsze znajdzie się przecież bardzo ważny temat na jaki trzeba porozmawiać... a moja gitara stoi w kącie pokrywajac się kolejnymi warstwami kurzu... biegam po Poznaniu... spoglądam na tych ludzi... na ten brak życzliwości... staram się trzymać dystans... a kiedy jadę pociągiem i mijam Kościan to czuję ,że wracam do mojej ciszy...

siedze na łóżku a wokół mnie notatki na jutrzejsze zajęcia... leżą... no właśnie.

tęsknie do moich ludzi. do tych gówniarskich "bitw na kredy"... do tego jak Kaśka przychodziła i mówiła "Ala, spierdalamy". tęsknie do tego że jak ktoś rzucał hasło idziemy gdzieś to kwestią dogadania nie było to CZY idziemy ani GDZIE tylko ile osób. tęsknie do tego jak w autobusie 7.25 miałam jeszcze 30 min na sen. a tutaj to spać chyba na stojąco w zatłczonym tramwaju.... a ludzie biegną.... wciąż... bo przecież nie można jechać 10 minut później. taki inny świat... bardzo inny świat. a wracając do mieszkania myślisz tylko o tym kiedy położysz się spać....

nie narzekam. jest lepiej. z dnia na dzień. kwestia przyzwyczajenia. do innego miasta. innych ludzi. ale spogladając na TYCH ludzi zastanawiam się gdzie jest ich optymizm. bo zamiast zastępować smutek, strach, zmęczenie śmiechem... oni. snują się... a wtedy i mój optymizm ulatnia się... a zastępuje go.... hm no właśnie... co... "zmęczenie materiału"...

z myślą przewodnią że niedługo święta, planuję zakupy świąteczne... a kiedy wrócę do śmigla to ubiorę mundur i pójdę... odzyskać mój optymizm.

jeszcze jedną osóbkę... przepraszam. za to ze czasami ciężko mnie zrozumieć.