mamihlapinatapai.

w agienkowie.

dziesięć lat temu.

DZIESIĘĆ!

(wyłamała mi się sprzączka w górze od stroju, więc postanowiłam wracać do wioski opatulona raczej szczelnie. udając, że zmarzłam w jeziorze. był upalny lipiec. woda świeciła na biało. sto pro prawdopodobieństwa.)

nie ma mnie w domu nie ma mnie w krynicy

nie siedzę na drzewie nie wyściubiam nosa z mieszkania

nie mam siniaków (albo trochę mniej niż zwykle)

nie czekam na burzę nie cieszę się z deszczu

(przeważnie dopada mnie na rowerze)

więc nie ma z czego.

włączam rano Transfuzję, a jednak  <nie bardzo mogę nie bardzo chcę>.

międzylądowanie nigdzie. lądowanie w agienkowie. dziesięć lat później. 

<Wpadniesz kiedyś na hydroksyzynkę, założymy niebieskie spodenki i będziemy słuchać despaczito.> brzmi jak plan.