słitwprzymierzalni.jpg

jest środa. powolutku mija kolejna noc, kiedy nie śpię. co jakiś czas spoglądam na zegarek i dziwię się, że ten czas tak wolno leci. znowu pójdę spać, gdy słońce będzie wschodziło na niebo i rozpocznie kolejny dzień. kolejny monotonny dzień, zupełnie pozbawiony jakiegokolwiek sensu. popadam w jakąś chorą melancholię. niczego mi się nie chce. najchętniej spałabym całe dnie z niewielkimi przerwami na jedzenie. nie chcę, żeby te wakacje się kończyły. jest dwudziesty pierwszy sierpień, za dwanaście dni rozpoczęcie roku szkolnego. szczerze to nie chcę, żeby się zaczął. ten rok będzie baaardzo pracowity. trochę się go obawiam, bo od niego zależy cała moja przyszłość. boję się, że zawalę to wszystko. znowu. w końcu rok temu też miało być inaczej, nie? trudno, co będzie to będzie. nie ma co myśleć, tylko robić wszystko, żeby było dobrze i... walczyć o szczęście. tak, tylko tego chcę. poczucia szczęścia. móc stanąć przed lustrem, spojrzeć na człowieka w odbiciu i powiedzieć: "jestem szczęśliwa". jest to aktualnie jedno z moich największych marzeń.
lecę dalej zamulać z lapkiem na kolanach, słuchając muzyki i odświeżając co chwilę facebooka. może coś obejrzę? jeszcze nie wiem. cześć.