Life's like this... 

Czasem zdarzy się taki dzień, kiedy budzisz się i nienawidzisz świata. Pewnie w dużej mierze dlatego, że to hałasujący wiertarką sąsiad obudził Cię dwie godziny przed budzikiem.

Ale pociesza Cię fakt, że świeci słońce i gdy wsiadasz do autobusu... zaczyna padać deszcz. I to nie to, że w autobusie jest źle, bo wiadomo, że nie wolisz moknąć na przystanku... Tylko dlaczego nie mogło zacząć padać 5 minut wcześniej - tak żebyś zdążyła jeszcze wziąć z domu parasol? Okej, nieważne, masz jeszcze kaptur, przeżyjesz.

W sumie i tak masz dzisiaj beznadziejne włosy, więc w razie braku kaptura i tak nic nie tracisz. Docierasz na uczelnię, spędzasz tam godzinę, bo wykładowca nie ma pomysłu na kolejne pół godziny zajęć. Właściwie to się cieszysz, bo nie musisz się spieszyć na pociąg powrotny. Cieszysz się również dlatego, że przestało padać no i udało Ci się wejść do pociągu i zająć miejsce siedzące.

I cieszyłabyś się dalej, gdyby pociąg nie odjechał z 20 minutowym opóźnieniem. "Bo prace na torach". Jak widać rok to za mało, by je ukończyć. Nieważne. Więc pociąg spóźniony, autobus spóźniony i Ty spóźniona 10 minut na zajęcia z dziećmi.

Dzieci też swoje dokładają do Twojego "najgorszego dnia na świecie", ale przeżyłaś. Wróciłaś do domu i zjadłaś wyczekiwany pół dnia obiad. Twój humor jest w zasadzie nijaki, ale ogórkowa i lasagne dodały +10 do szczęścia. No i ciasteczka. Niech będzie +20.

I mimo tego całego poczucia nijakości i beznadziejności i tak słyszysz, że "jesteś najlepsza!". I w takich momentach żałujesz, że nie możesz być te X kilometrów stąd, żeby móc się przytulić. Tak po prostu. I czuć, że Twój "the worst day ever" zamienia się w "the best day ever".