W poszukiwaniu ducha... 

Wchodzisz do pokoju, zamykasz za sobą drzwi, otwierasz okno, by poczuć siarczysty mróz i ten smród dymu snujący się od przyrzecznej ulicy. Zamykasz drzwi, zamykając cały świat za sobą. Zamykasz siebie i całą prawdę w sobie. Zaczynasz drugie, własne 'pokoikowe' życie, które uwielbiasz. Uwielbiasz być w zamknięciu od godzin popołudniowych do rana. Nie lubisz jak ktoś wchodzi, zagląda i sprawdza. Lubisz być w tych jasnoszarych,w porywach ciemniejących czterech murach. Włączona szara lampka, szary umysł, szary świat, nie możesz słuchać szarej muzyki, którą kiedyś uwielbiałeś. Czy można upodobnić się do koloru swoich ścian,mebli etc? Człowieku, można. Ty do nich się upodabniasz, Ty w nich żyjesz. Podświadomością nie jesteś tu obecny, Twoja absencja jest nieusprawiedliwiona. Nie podpisujesz się pod nią, bo nie masz wytłumaczenia. Boisz się? 
I siedzisz i pleciesz na tej klawiaturze jakieś bzdury i myślisz, że to, co tu tworzysz omija Cię gdzieś obok. Czasem wystarczy spojrzeć w odbicie i dostrzec kłamstwo. Dostrzec czarno-brązowe oczy, lśniące oczy, w których ukrywasz całą szarość czterech ścian.

pierdolenia koniec. wena jest. teraz poszła wyżywać się gdziekolwiek indziej. dziękuję.