Prawdopodobnie najgorsze zdjęcie na całym fotoblogu. To nawet lepiej, bo nie zwraca niczyjej uwagi, nie chcę by ktokolwiek to czytał. Ale piszę mimo wszystko, bo to przynosi mi ulgę.

A zatem - kolejny raz kończę tutaj z perfidnym humorem. Kolejny raz przez Nią. Mimo że obok stoi pół litra czystej, po fajki na stację mam 50m, a już w południe wpadnie po mnie kumpel, to widząc zieloną kropkę przy Jej nazwisku na czacie czuję jak serce skacze mi do gardła. Chciałbym by wiedziała jak bardzo mi na Niej zależy, ale to i tak nic nie zmieni. Chyba mi nie ufa. Dlaczego? Nie dałem Jej ku temu żadnych powodów. Chcę z Nią porozmawiać, ale jakoś nie mogę zdobyć się na odwagę by napisać znowu. Nie wiem nawet co miałbym mówić. Przeprosić, udawać przez chwilę że jest w porządku, po czym pokłócić się znowu? Muszę Ją zobaczyć, to oczywiste. Chyba nie można już bardziej tęsknić. Rozum podpowiada by wziąć się w garść, poczekać. Serce przeczy, w obawie że mogę Ją stracić. Nie wiem już na czym stoję. Jeśli to się posypie, nie będę szukał pocieszenia w innych. Nie ma drugiej takiej jak Ona...

Mary daje pozorną radość, pozwalając zapomnieć na kilka godzin, lecz otępia na dłuższą metę. Wódka wyciska łzy i potęguje uczucia, lecz pomaga zrzucić ciężar leżący na sercu. Na końcu zawsze czeka ania, która z każdym pociągnięciem odbiera mi człowieczeństwo, wypłukuje wrażliwość i ostatecznie pozbawia resztek uczuć.

Nie chcę wracać do uzależnienia, próbuję ogarnąć swoje życie, skończyć szkołę i znaleźć w miarę dobrą pracę w ojczyźnie. Potrzebuję tylko kogoś dla kogo mógłbym się starać, bo jakoś nigdy nie potrafiłem starać się sam dla siebie. No, chyba że było to Ipswich, gdzie przerobione nocki były wyznacznikiem zabawy o północy w piątek. Gdybym mógł znowu tam wrócić, nie wahałbym się ani chwili. Leciałbym no matter what. Wiem że tu czeka mnie tylko smutek i stracony czas, a będąc półtora tysiąca kilometra od wszystkich problemów, spędzając każdy dzień z Wrońskim, nie przejmowałbym się już niczym.

Dobranoc.