Czasami mamy w życiu taki moment, kiedy spotykamy pewną osobę. Zwykłego człowieka, który wchodzi do naszego życia, jak większość nowo poznanych ludzi.

Ale czujesz sie przy nim zupełnie inaczej niż przy reszcie. Po pewnym czasie, jesteście w sobie zakochani bez pamięci, do tego stopnia że zapominacie że pewnymi rzeczami się bardzo różnicie. Mimo tych różnic, budujecie uczucie. Uczucie tak kamienne, że nic ani nikt nie jest w stanie go zburzyć. Przyzwyczajacie się do siebie, stajesz się od niego zależna. Aż w końcu, nie wyobrażasz sobie bez niego życia.

strasznie się kłócimy... Strasznie, to mało powiedziane. Krzyczymy na siebie, rzucamy w siebie czym popadnie, czasem wyjdzie że cię nawet uderzę. Nie lubię tych kłótni, mimo wszystko one nie znikną. Ponieważ zależy nam na sobie i chcemy żeby było lepiej. Z dnia na dzień, coraz to lepiej. Ale złość mija... Niczym każda zima.

I nadchodzi po raz kolejny letni wiatr. I wszystko wraca do normy.

Nie lubię kiedy mi dokuczasz, po prostu nienawidzę, nie znoszę tego do cholery! I nie raz ci o tym swoją drogą mówiłam.

Uwielbiam za to kiedy leżysz ze mną na łóżku i przytulasz mnie kiedy źle się czuję i boli mnie brzuch. Uwielbiam kiedy mówisz że wyglądam pięknie kiedy się wściekam. Uwielbiam cię za te natarczywe sms-y w których piszesz że ci mnie brakuje nawet w pracy. Kocham cię za to, że kiedy usiłuję się pomalować, bierzesz mnie na ręce, stawiasz przed lustrem i mówisz że tak jest o wiele lepiej. I kiedy straszysz mnie w nocy a potem całujesz w policzek mówiąc że tutaj jesteś.

Jestem gotowa cię zabić kiedy idziemy jedną z ulic pełną śniegu a ty nagle wkładasz mi śnieg za kurtkę. A potem, kiedy jesteśmy już w domui, podajesz koc, robisz herbatę z odpowiednią ilością cukru i włączasz film, który ma poprawić mi humor. Bo tylko ty  wiesz jak go poprawić!

kocham cie <3  pół roku!