Ogarnął mnie jakiś bezsens, nie wiem co będzie dalej, nie wiem co powinnam dalej zrobić.

Wszyscy widza , że nic nie wiem , ale chyba paradoksalnie jest tak , że może nie wyglądam jakoś źle?

Prawdą jest to,. że mam teraz problemy ze wzrokiem, że jestem zmęczona a przychodząc do domu, już najchętniej bym spała, jem , ale nie wiem po co, pamiętam jak moja pani psycholog powiedziała, że zanim nadejdzie moment kiedy jedzenie sprawi mi przyjemnośc, ale ja og nie widzę, jem ZAWSZE sama, jeśli ktoś zobaczy nawet z rodziny że mam coś w ustach to skaza na mojej duszy(chorobie).

Mam wrażenie, że nigdzie nie zajdę, i nic w życiu nie osiągnę, 

"(...) ja w ogóle kochałem zmrok, to była jedyna chwila, kiedy miałem wrażenie, że może się stać coś wielkiego, że po zmierzchu, o zmroku wszystkie rzeczy są piękniejsze, wszystkie ulice, wszystkie place, że wszyscy ludzie wieczorem, gdy tak idą, są piękni niczym bratki, miałem nawet wrażenie, że ja również jestem pięknym młodym mężczyzną, o zmroku lubiłem przeglądać się w lustrze, lubiłem widzieć swoje odbicie w szybach wystaw sklepowych, nawet kiedy po zmierzchu dotykałem palcami twarzy, stwierdzałem, że nie mam ani jednej zmarszczki, ani koło ust, ani na czole, że z nadejściem zmroku w codziennym życiu nastąpiła ta pora, której na imię piękno."