173/ 46,5 

Dużo się zmieniło , w sumie nie wiem czemu tutaj znów piszę, czegoś mi brakuje, brakuje mi może tego poczucia wyjątkowości wśród innych , zwykła przeciętnośc jest okropna.

Można powiedziec , ze jestem szczęśliwa, ale ciągle biję się z myslami czy tak jest lepiej.

Za niedługo matura, mam chłopaka , już niebawem może studia , jeśli sie dostanę , a mi myśli zaprzątają głupie wyrzuty, że coś zjadłam, że zjadłam jeden posiłek w ciągu dnia.

Jestem zdecydowanie szczęśliwsza, bardziej pewna siebie, ale ciągle jest ta pustka, odkryłam nowe, ważniejsze wartości niż ciało, tak mi się przynajmniej zdawało, a teraz , juz nie wiem, już niczego nie wiem, to grzech tak mówić, ale chyba lepiej jakby mnie nie było, od jakiegoś czasu mam rażenie , że wszystkich ranię, nie biorę uczuć innych na poważnie, nie dopuszcam do siebie mysli, że zależy komuś na mnie tak , że jest w stanie dla mnie zrobić wszystko, po rodzicach to chyba po raz pierwszys potkałam kogoś takiego, i zesłał mi go Bóg, Bóg także zesłał mi tę chorobę, bo on karci i próbuje tych których kocha.

A może jest już wszystko ok, tylko inni myślą inaczej, nie daje rady , wszyscy postrzegaja mnie inaczej niż naprawdę jest .

Świat jest piękny, wiem o tym, ale jednocześnie nie wiem dlaczego wzajemnie zadajemy sobie ból, obiecujemy cos i nie spełniamy obietnic, postrzegają mnie jako ideał, a ja tak naprawdę jestem nikim, dążę tylko do zaspokjojenia swoich ambicji , które owszem spoczywaja w pomocy innym, wiem , że jeśli odejdę od niego zranię go , ale może to najlepsza opcja.