196

Uzależnienie, podobno straszna rzecz, tylko? Czy Diabeł faktycznie jest taki straszny jak go malują? Polemizowałabym. Uzależnienie od rzeczy, ludzi, przejawia się w bardzo prosty sposób, a mianowicie gdy wstajesz rano i nie myślisz o niczym innym tylko o obiekcie w który pokłada się cały swój świat. Gdy z jej braku tracisz sens życia, wszystko przestaje być kolorowe, gdy zatracasz z kroku na krok szczęście? Wydaje się być to straszne, myśląc logicznie bez serca nie da się żyć, bez uczuć, bez satysfakcji z jakiejkolwiek czynności życiowej. Lecz popatrzmy z drugiej strony, gdy mamy to obok siebie wtedy rozumiemy jak to jest kroczyć kilka metrów nad chodnikiem przepełniony takim nieograniczonym szczęściem, tylko tutaj przychodzi chwila refleksji. Czy warto? Może zbyt często zadaje sobie to pytanie i gdzieś mnie to gubi, aczkolwiek czasem dobrze rozpatrzyć 'dwie strony medalu' . Uzależnić się od jakiejś osoby to jakby oddać jej bezmyślnie całe swoje życie, serce, dusze w ręce nie zważając na to jak ktoś to wykorzysta, mając pełne może głupie zaufanie. Żyjemy pełnią życia przy niej a gdy jest gdzieś daleko, gdy nie mamy do niej dostępu zatracamy się w smutku, tęsknocie i rozmyślamy o każdej chwili spędzonej z daną osoba. Wtedy przypominamy sobie każdy szczegół, każde słowo, gest, uśmiech, robimy rzeczy za którymi nie do końca przepadamy ale są związane z Tą osobą, zaczynają one sprawiać przyjemność choć mentalnego bycia razem. Może być to dla wielu błahe ale człowiek ze strachu przed samotnością, przed samą myślą bycia tylko dla siebie woli zatracić się w kimś, zatopić całe swoje 'ja' w kimś innym. Teraz chwila konsternacji, czy to aby na pewno były zalety? Czy człowiek ma w sobie na tyle odwagi, samozaparcia aby umieć w pewnym momencie życia uwolnić się od tego? Czy każdy z nas potrafiłby uczyć się na nowo życia? Od podstaw, tak jak za dzieciaka? Czy ktoś o zdrowych zmysłach z pełną świadomością odda komuś obcemu całe swoje życie? Wierzcie mi lub nie, może się nigdy nad tym nie zastanawialiście ale tak, każdy to robi, ja, Ty, czy jakikolwiek napotkany człowiek na waszej drodze. Człowiek jest w stanie oddać wszystko by móc choć na chwilę zaznać szczęścia, nie patrząc na konsekwencje, tak niestety (lub stety) zostaliśmy stworzeni. 

Tęsknota, tak, już o niej wspominałam, to uczucie pustki, które wypełnia człowieka od stóp po sam czubek głowy. Piękne zjawisko, które pokazuje nam kto w naszym życiu jest ważny, kto znaczy dla nas coś więcej, jest ponad, ciekawe co? Można patrzeć na to w taki sposób- człowiek który tęskni jest wystawiany na próbę, taką psychiczną, coś co można porównać do depresji- wszystko kreci się tylko wokół jednej osoby, jednych myśli, stajemy się tacy bezbronni wobec życia i innych. Ta słabość umacnia nas w uczuciach, pozwala dostrzec nam jak bardzo potrzebujemy kogoś by móc w pełni funkcjonować, zatracamy się w smutku tylko po to aby będąc kolejny raz przy tej osobie czuć to ciepło w sercu, czuć się do końca spełnionym i wypełniony prawdziwym, szczerym szczęściem. Czasem jest to bardzo potrzebne, dlaczego? Bo z biegiem czasu zapominamy o najważniejszym, nie zwracamy uwagi na szczegóły, jesteśmy bo tak musi być, przyzwyczajenie? Może nie, ale patrzymy już na to przez pryzmat zwykłej codzienności, a przecież czas spędzony z bliskim zawsze jest wyjątkowy, niepowtarzalny. Nie zamykajmy się na takie uczucia, cieszmy się każdą kolejną chwilą, nic się nie powtórzy, każdy uśmiech jest inny, każde wypowiedziane słowo mimo że może jest powtórzone zawsze ma inną wartość. Czasem te najmniej istotne rzeczy mogą sprawić, że po prostu stajesz się lepszym człowiekiem, a przecież każdy tego chce, każdy do tego dąży więc czemu z tego nie skorzystać? 

pozdrawiam, M. 

RR Brygada- Potrzebuje

nieustannie.