luubisz to! 

Czasem trzeba po prostu wycofać się w cień, stracić nadzieje, przestać myśleć, zadręczać się, tęsknić- zapomnieć, tak o! po prostu. Tylko czy to możliwe? Czasem człowiek traci rozum, zatapia się w jednej myśli, wspomnieniu, chwili i nie potrafi nad tym zapanować, robi rzeczy sprzeczne z własnym sumieniem, rozumem, kieruje się tym co czuje- szkoda, że nie zawsze wychodzi nam to na dobre. Mijają dni, tygodnie, miesiące, lata a nie zmienia się zupełnie nic, człowiek najnormalniej w swiecie głupieje, dostaje paranoi, nie może funkcjonować normalnie, a co z tego ma? NIC, własnie.. kompletnie NIC oprócz łamiących się kawałków serduszka z dnia na dzień. Ludzka natura zaskakuje mnie szalenie i niestety tylko w złym lustrzanym odbiciu. Czasem myślę sobie, jak bardzo człowiek może być naiwny, łudząc się do takiego stopnia, że traci poczucie mijającego życia. A wiesz co jest w tym najgorsze? ŻE ROBI TO ŚWIADOMIE, tak! mając poczucie tego pieprzonego mentalnego bycia 'obok' choć w tej jednej, danej chwili. Gdy widzę to z boku, myśle sobie, że to głupota, ludzka głupota, która naprawdę nie zna granic, człowiek który można powiedzieć "ma wszystko" ma ludzi wokół siebie, zdrowie, szczęscie, dach nad głową, ciaglę chce tego czego mieć nie może. Tylko nasuwa się jedno ważne pytanie: co zrobi gdy jego pragnienia zostaną spełnione? czy bedzię szczęsliwy? czy bedzię potrafił zaryzykować i zmienić swoje dotychczasowe życie? czy najnormalnie w swiecie stchórzy? powiem wam, z własnej autopsji- nie zaryzykuje, bedzie się bać i zatoczy po raz kolejny koło tracąc z rąk szczęscie, może miłośc lub po prostu człowieka, który znaczy więcej niż powinien. strach.. życie.. och życie.. i nie myśl sobie, że Ciebie to nie spotka, że Cie to ominie, każdy musi to przeżyc, kazdy w swoim życiu musi choć raz zatracić się i nie zaryzykować, niestety. głupie co? też tak myśle.. 

pomieszanie z poplątaniem, taki mały skrawek mojej głowy, o.