167

A oto moje śliczne, małe, niebieskie oczko!

Ferie minęły, zaczęła się szkoła, obowiązki, denerwujący nauczyciele ale co mnie nie zabije to mnie wzmocni. Obiecałam sobie, że nie będę tutaj narzekać i smęcić ale dzisiaj niestety nie mogę się oprzeć. Wiecie? Czasem pomimo szczęścia, pomimo codziennego uśmiechu w  środku gdzieś jest ziarenko smutku, złości, bezsilności z tym co dzieje się wokół z ludźmi, z naszymi najbliższymi. Każdy się zmienia- to normalne, nie można ciągle stać w miejscu, trzeba robić coś z swoim życiem, urozmaicać je, upiększać.. tylko dobrze jest dostrzegać to w najbliższych gdy są, są obok a nie gdy zostawiają, gdy po prostu odchodzą. Ciężko jest z świadomością, ze w sumie nie masz nikogo choć wokół tylu ludzi, że gdyby nie tylko jedna wybrana osoba w serduszku nie masz do kogo otworzyć  buźki, cholernie dziwne uczucie! Spacery w samotności to nie to samo.. siedzenie na jednej ławce w parku samej też nie jest fajne.. nie pozostaje nic więcej jak tylko usiąść, powspominać i uronić kilka łez po których chyba lżej. Teraz sama po sobie wiem, ze docenia się dopiero po 'stracie', ze wcześniej nie przywiązujemy wagi do ludzi którzy są obok, nie widzimy tego co dla nas robią a oni przede wszystkim są- to najważniejsze. Jestem jednakże przekonania, ze jeśli cos się kończy to nie było warte w ogóle rozpoczęcia, teraz tylko pytanie, czy słusznie? Może sama sobie przeczę, może to wszystko różni się od tego jaką mam osobowość ale uwierzcie, że może być pięknie w miłości, w rodzinie, nawet i w szkole ale bez prawdziwego przyjaciela to nie to samo, ot co! niech każdy zrobi sobie taki mały rachunek sumienia, niech usiądzie i kuźwa doceni to co ma, bo może być tylko jedno wielkie BUM i zostaniecie sami.

~