Pewnie już tu nie zaglądasz... pewnie nikt tu nie zagląda, ale lepiej dla mnie, chwilowo muszę wylać z siebie trochę emocji, a akurat pisanie zdecydowanie mi w tym pomaga.

...no i jest problem, bo nie wiem, jak w ogóle zacząć. Od samego początku, czyli maja 2011, od początku kolejnego rozdziału, czyli marca 2012, czy w ogóle od czegoś innego?
Nie wiem, dlaczego, ale popłakałam się, jak tylko weszłam do bloku. Czy, mimo wszystko, ze wzruszenia, czy dlatego, że sam byłeś wtedy w opłakanym stanie, czy po prostu z nadmiaru emocji? A może po prostu, że jadę na PMSie i łzy same poleciały? Nie wiem. Przecież właśnie tak czekałam na ten dzień... i właśnie nadszedł. (Znów chce mi się ryczeć- ach, my, kobiety, głupie, płaczące istoty- bo nawet nie ludzie). Tak bardzo mi Cię szkoda. Tak bardzo bolało mnie patrzenie w Twoje zaczerwienione oczy i fakt, że nie mogę Ci pomóc. Moja bezsilność w tej sprawie. Mogę mieć tylko nadzieję, że wytrwasz do końca, że dasz radę i że wreszcie to wszystko się skończy. Ze to jednak ten dzień, na który tak czekałam.



...osoby, które nie znają sytuacji, niech nie wysuwają dziwnych wniosków ;)

Na zdjęciu jez. Białe, sierpień 2014