i belive in nothing 

czuję się taka pusta, taka nieznośnie niezapełniona i nie we względzie fizycznym tylko gorzej, psychicznym, a to nie jest chyba dobre, ostatnio jedynymi funkcjonalnościami jest spanie i jedzenie, ewentualnie oglądanie 90210.

bardzo dużo się pozmieniało od ostatnich świąt, dużo ludzi poszło w zapomnienie, a o niektórych pamiętam jeszcze bardziej, niż bym mogła tego chcieć, dużo kłótni o drobnostki, dużo wypowiedzianych i niechcianych słów w chwilach złości i agresji, a jeszcze więcej tych pięknych, których już nigdy powiedzieć nie będę mogła.

tak siedzę, patrzę na herbatę i zastanawiam się, co bym zrobiła, gdyby dano mi tę szansę przeniesienia się o dwa lata w tył, z tą wiedzą którą mam dziś.

czy wszystko potoczyło by się tak samo, czy inaczej, czy może przebieg byłby inny, ale skutek taki sam?

prawdopodobnie nigdy się o tym nie przekonam. 

cześć moja ściana.

i hate u.

i love u.